Ο Οίκος της Ταραχής | Πατρίσια Απέργη // Αερίτες

«Δεν ξέρω από που να αρχίσω. Πρέπει να το μοιραστώ μαζί σας. Έχετε έρθει ως εδώ. Θα κάνουμε τα πάντα για να σας ευχαριστήσουμε. Κρεμόμαστε από εσάς. Σας έχουμε ανάγκη. Χρησιμοποιήστε μας. Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Στις πλάτες μας είναι στημένος ο κόσμος. Μας χρειάζεστε. Δεν υπάρχουν άλλοι τέτοιοι πια. Είμαστε είδος προς εξαφάνιση»

Το νέο έργο της ομάδας χορού Αερίτες επιθυμεί να συνομιλήσει με την έννοια της ταυτότητας μέσα από τη βία που ο καθένας μπορεί να υποστεί ή και να ασκήσει, προκειμένου να προσδιορίσει τον εαυτό, τον κόσμο και την ελευθερία του. Πρόκειται για έναν ύμνο στον άνθρωπο, στις επιλογές του, στη διαφορετικότητα και στον αυτοπροσδιορισμό. Είναι η έναρξη ενός show που στήνεται για να μας παρουσιάσει ό,τι ξεφεύγει από αυτά που έχουμε συνηθίσει, που φτιάχνεται προκειμένου να θαυμάσουμε το διαφορετικό, που τολμάει να βάζει στο κέντρο του προβολέα ό,τι δεν αποτελεί «μέσο όρο» και που υπάρχει για να μας θυμίζει το μεγαλείο και την ομορφιά του κάθε σώματος, της κάθε ύπαρξης. Όπως συμβαίνει σε ένα τσίρκο.

Αυτόν τον λαμπερό κόσμο που φτιάχνουμε σε όποια ηλικία, για να ορίσουμε την ιδανική, ιδιαίτερη και μοναδική κοινωνία μας, τον τρυφερό και δίκαιο μικρόκοσμό μας. Εκεί όπου το θάρρος και η τόλμη χειροκροτούνταν, αρκεί να ήμασταν σίγουροι ότι τηρούνταν όλα τα μέτρα ασφαλείας. Εκεί όπου η βία αποθεωνόταν, γιατί μας καθησύχαζε το γεγονός ότι προέρχεται από την πίστη, την πειθαρχία και την υπακοή.

Αλλά τι γίνεται όταν όλα αυτά δεν μπορούμε πλέον να τα τιθασεύσουμε; Όταν η επίσκεψη στον κόσμο αυτό ακουμπάει το πιο σκοτεινό κομμάτι των φόβων μας; Όταν ο νάνος, που τόση ώρα χειροκροτούσαμε, σταματάει να χορεύει χαριτωμένα και αποφασίζει να τραβήξει τη σκανδάλη προς εμάς;

Όταν η βία ξεκινάει από τους ανθρώπους που έχουν αγωνιστεί για να μη δέχονται βία;
Τσίρκο ή ζωή; Αλήθεια ή θέαμα;
Έτσι φτάνουμε στο ένδοξο παρόν μας.

«Ο Οίκος της Ταραχής» είναι ένα πάρτι που ενσωματώνει όλες αυτές τις αντιδράσεις. Χρησιμοποιεί τις «εκρήξεις» της εποχής για να μας αποκαλύψει ότι μπορούμε να περάσουμε καλά ακόμη και αν υπάρχουν δυσαρμονίες ή διαφωνίες. Είναι ένα ερωτικό γράμμα στο παράλογο των δίπολων που μας φανερώνουν συνεχώς οι κοινωνίες. Ένα γλέντι για τη χαρά της μεταμόρφωσης και της πολυδιάστασης των σωμάτων.

• Με τη σκέψη πως το καθένα από εμάς χρειάζεται ένα σπίτι φροντίδας, αποδοχής και ασφάλειας –ακόμα κι αν ο «έξω» κόσμος είναι εχθρικός και βίαιος–, η Πατρίσια Απέργη δημιουργεί έναν φαντασιακό χώρο όπου όλα έχουν θέση, όλα μπορούν να καταφύγουν και να αισθάνονται πως ανήκουν. Ιδανικά, αυτές τις συνθήκες παρέχει η οικογένεια, το σπίτι μας. Έτσι προέκυψε και ο τίτλος της παράστασης.
  
• Αντλώντας από τις αξίες των balls και των battles που αναδεικνύουν τον αμοιβαίο σεβασμό και την αποδοχή ως απάντηση στην απόρριψη που οι διαφορετικότητες βιώνουν στην πραγματική ζωή, ο «Οίκος της Ταραχής» φιλοδοξεί να σηματοδοτήσει ένα πάρτι κόντρα στην εκρηκτική, ταραγμένη εποχή μας: Μια παραστατική διάλεκτο που φωτίζει τη συνύπαρξη, παρά τις διαφωνίες. Η Πατρίσια Απέργη χαρακτηρίζει τη χορογραφία της ως «ένα ερωτικό γράμμα στο παράλογο των δίπολων που μας φανερώνουν συνεχώς οι κοινωνίες. Ένα γλέντι για τη χαρά της μεταμόρφωσης και της πολυδιάστασης των σωμάτων».
  
• Μπορεί στις μέρες μας η κουλτούρα του χορού να λανσάρεται μέσα από την πλατφόρμα του TikTok, αλλά πίσω στη δεκαετία του 1980 ο χορός δεν ήταν μόνο το μέσο ενσωμάτωσης της μουσικής εμπειρίας, αλλά και το όχημα απόδρασης από την κοινωνική καταπίεση και τον αποκλεισμό. Τα χορευτικά στιλ που μπήκαν κάτω από τη μεγάλη ομπρέλα του street dance, του hip hop και της club σκηνής, άνθισαν στις τάξεις των μεταναστών δεύτερης γενιάς της Αμερικής – το hip hop και το krumping (από τα βάθη του Μπρονξ), το popping (μέσα από αυτό γεννήθηκε το διάσημο back slide του Michael Jackson), το locking (η χειραψία που εξελίχθηκε σε εμβληματική χειρονομία για τα ανθρώπινα δικαιώματα), το house (ίσως η πιο προοδευτική σκηνή για τους outsiders στα 80s)– ήταν οι λόγοι που τα κλαμπ και οι δρόμοι λειτουργούσαν, για πάνω από 20 χρόνια, ως εκκλησίες για τους έκπτωτους. Και ο λόγος που, παρά τη συστηματική αφομοίωσή τους από τη show business, συντηρούν την δυναμική τους στη συλλογική συνείδηση.
  
• Ο ακτιβισμός και ο χορός γίνονται ένα όταν μιλάμε για το voguing. Μια υποκουλτούρα των 60s και 70s, που γεννήθηκε στα υπόγεια κλαμπ της Νέας Υόρκης, καταφύγιο gay και transgender μεταναστών δεύτερης γενιάς από την Αφρική και τη Λατινική Αμερική, πέρασε με τις δεκαετίες στη σφαίρα του mainstream. Όμως, εξακολουθεί να συγκαταλέγεται στη χορευτική παράδοση των LGBTQ+ ballrooms, εκεί όπου οι θηλυκότητες στήνουν μεγάλες γιορτές σωμάτων, φύλων και της ρευστότητάς τους. Στην κουλτούρα του ballroom τα σώματα των χορευτών και χορευτριών γίνονται πεδία επούλωσης του κοινωνικού τραύματος και χώροι αποδοχής και ενδυνάμωσης της ετερότητας.