Περφόρμανς της PEOPLE LIKE US (Vicki Bennett): "The Mirror"

Χρησιμοποιώντας το όνομα People Like Us, η καλλιτέχνης Βίκι Μπένετ εδώ και 25 χρόνια δημιουργεί έργα που είναι διαθέσιμα σε κυκλοφορίες cd, dvd και δίσκων βινυλίου, ραδιοφωνικές εκπομπές, συναυλίες, εικαστικές εκθέσεις και ονλάιν ροή και διανομή. Από την πρώτη της δημοσίευση, το 1992, η Μπένετ έχει αναπτύξει μια άμεσα αναγνωρίσιμη αισθητική με την αναπροσαρμογή προϋπάρχοντος υλικού για την κατασκευή ηχητικών και βίντεο κολλάζ με μια σκοτεινή και, συγχρόνως, πνευματώδη προσέγγιση της ποπ κουλτούρας. Η ίδια αντιμετωπίζει τη δειγματοληψία και την οικειοποίηση ως λαϊκή τέχνη με πηγαίο υλικό την παλέτα των σύγχρονων νέων μέσων και της τεχνολογίας, με όλα τα κοινά στοιχεία και τις παράλληλες αναφορές που επίκεινται σε μια λαϊκίστικη φόρμα. Στο έργο της είναι ενσωματωμένη η προϋπόθεση ότι όλα είναι διασυνδεδεμένα και ότι η αξίωση πνευματικής ιδιοκτησίας σε μια «πρωτότυπη» ή απομονωμένη έννοια είναι εξίσου παράλογη όσο και περιττή.

Το “Mirror” (Καθρέφτης) είναι ένα μεγάλης κλίμακας οπτικοακουστικό κολάζ, που δημιουργήθηκε μετά από πλοήγηση σε εκατοντάδες προϋπάρχουσες ταινίες μεγάλου μήκους, σε αναζήτηση εννοιολογικής/ουσιαστικής θεματικής ύλης κατάλληλης για αναστοχασμό και προβολή.

Όπως σημειώνει:
«Η αρχική ιδέα ήταν να απεικονίσουμε την κάμερα ως φακό που ρίχνει φως σε σκοτεινούς διαδρόμους και ως μάτι που παρακολουθεί τους ανθρώπους όταν είναι μόνοι τους και, στη συνέχεια, μετά από πλοήγηση σε όλες τις λήψεις, να δούμε ποιες νέες ιστορίες προκύπτουν. Κατόπιν, το επιλεγμένο πηγαίο υλικό μονταρίστηκε σε χιλιάδες καρέ με λεζάντες και οι περιγραφές εξετάστηκαν για να βρεθούν ομοιότητες και διασταυρώσεις που θα μπορούσαν να καταλήξουν σε περιγραφές/ιστορίες. Μετά, συντέθηκε ένα εννοιολογικά ανάλογο σάουντρακ, ως αποτέλεσμα της ανεύρεσης αυτών των πρωτογενών θεμάτων, το οποίο επίσης δημιουργήθηκε με οικειοποίηση και ανασύνδεση τμημάτων από εκατοντάδες προϋπάρχοντα τραγούδια, καθώς και με τη χρήση ήχων από τις πρωτότυπες ταινίες. Πρόκειται για μια άσκηση στην επεξεργασία και την αντιπαραβολή, αλλά επίσης και για μια έρευνα, μια «επιχείρηση» που λειτουργεί με την προϋπόθεση ότι αν κόψεις κάτι και το απομονώσεις από την «ολοκληρωμένη» του εκδοχή, ανακαλύπτεις νέες ιστορίες και πληροφορίες που σχετίζονται με το παρόν και το μέλλον. Το δημοσιευμένο υλικό λογίζεται συχνά ως «τελειωμένο», το τέλος της ιστορίας, που δεν είναι διαθέσιμο για σχολιασμό, ένα σφραγισμένο, σχεδόν μουσειακό προϊόν, απομονωμένο σε ένα νησί, μακριά από ιδέες και αναστοχασμούς. Με τη χρήση του κολάζ, μπορεί κανείς να ξεδιπλώσει ανάποδα το νήμα της αφήγησης, να επιστρέψει και να ανακατευθύνει το περιεχόμενο για να ανακαλύψει ποιες άλλες ιστορίες ίσως να είναι κρυμμένες, επιτρέποντας έναν ενεργό διάλογο με το εξωτερικό περιεχόμενο, καθώς επίσης να αμφισβητήσει τους απαρασάλευτους τρόπους με τους οποίους μπορεί να περιορίζουμε την ίδια τη δημιουργικότητά μας με τους παγιωμένους (απομονωμένους) τρόπους σκέψης μας. Η ανασύνδεση αυτών των εκατοντάδων ιστοριών από ταινίες σε νέους συνδυασμούς μπορεί να δημιουργήσει αποτελέσματα που είναι κάτι παραπάνω από το άθροισμα των μερών τους και πέρα από το σύνηθες σχήμα να δημιουργούμε μόνοι μας ιστορίες.»