Επτά θανάσιμα αμαρτήματα

Η Αγγελική Στελλάτου και ο Σταύρος Γασπαράτος, με εργαλεία τους η πρώτη την κίνηση και ο δεύτερος τη μουσική, ενώνουν τις δυνάμεις τους ορίζοντας από κοινού το πνεύμα της συνεργασίας ανάμεσα σε δύο τέχνες που ανέκαθεν ερωτοτροπούσαν: τη μουσική και το χορό. Σε αυτή τη δημιουργική συνύπαρξη παρέμειναν ανοιχτοί στο διάλογο, ενθαρρύνοντας την αλληλεπίδραση ανάμεσα στην κίνηση και τη μουσική, προκειμένου να οδηγηθούν σε μια παράσταση όπου οι δύο μορφές έκφρασης συμμετέχουν ισότιμα.

Με διάχυτο τον προβληματισμό τους γύρω από την ανθρώπινη κατάσταση, στέκονται στην οδύνη της ανθρώπινης ψυχής, στον ατελεύτητο αγώνα του ανθρώπου να απελευθερωθεί από τις ενοχές του και απλώς να υπάρξει. Η ενασχόλησή τους με τα «επτά θανάσιμα αμαρτήματα» γέννησε μια σειρά από βασικά, ενοχλητικά και μάλλον αναπάντητα ερωτήματα. Τι είναι σήμερα η αμαρτία; Πώς υπάρχουμε μέσα σ’ ένα κοινωνικό περιβάλλον που τρέφει και διεγείρει την απληστία ή την αλαζονεία ενώ ταυτόχρονα τις καταδικάζει; Πώς διαχωρίζει κανείς την απόλαυση από την ενοχή; Πώς ζει το σώμα την ενοχή αυτή και σε ποια τιμωρία αυτοϋποβάλλεται η «αμαρτάνουσα» ανθρώπινη ψυχή;

Πρόθεση της ομάδας δεν είναι να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά, αλλά να μοιραστεί με τους θεατές έναν κόσμο που προέκυψε από τη γοητευτική και ενδιαφέρουσα συνάντησή της με την αμαρτία. Το κομμάτι χτίστηκε σταδιακά, με έμφαση στη συμπληρωματικότητα των δύο στοιχείων (μουσική-χορός) και στόχο την αλληλεπίδραση του ήχου με το σώμα, ώστε να μετατραπεί κι αυτό το τελευταίο σε μουσική. Όλοι μαζί –έντεκα χορευτές και πέντε μουσικοί που θα βρίσκονται ζωντανά επί σκηνής– επιχειρούν να δώσουν μια ευκαιρία στο «περιθώριο για λάθος», εκεί που η τόλμη και η ενστικτώδης επικοινωνία οδηγούν σε μια ειλικρινή κατάθεση. Γνώριμα υλικά, όπως οι απλές, μικρές, καθημερινές κινήσεις, κρίθηκαν απαραίτητα και πλαισιώθηκαν από μουσικές φράσεις με κλασικό και ηλεκτρονικό ήχο, δημιουργώντας έναν ιστό από σχέσεις: χορευτές-μουσικοί, κίνηση-μουσική, μουσικοί-κίνηση, χορευτές-μουσική.