yaGrid

Μερικές γραμμές αρκούν για τον σχεδιασμό μιας σκελέτινης φιγούρας (stick figure), της βασικής συμβολικής αναπαράστασης του ανθρώπου από την προϊστορική εποχή: ένας κορμός σε σχήμα ραβδιού και άκρα που προεξέχουν. Στο έργο της Ειρήνης Καλαϊτζίδη, κάμποσες τέτοιες αφαιρετικές φιγούρες έρχονται ως μετα-ανθρώπινα όντα να συγχορέψουν με άλλα, ανθρώπινα.

Εδώ, το περιβάλλον μίας τηλεδιάσκεψης γίνεται ένας μεταιχμιακός χώρος μεταξύ πραγματικού και φαντασιακού, ιδανικός για να φιλοξενήσει τα ανθρώπινα και μετα-ανθρώπινα όντα εν κινήσει. Mία ψηφιακή πλατφόρμα με εικονικά παράθυρα, παρά την πλεγματική της δομή, θολώνει τα όρια μεταξύ των συμμετεχόντων. Πού ξεκινά ο ένας και πού τελειώνει η άλλη; Πόσο διακριτός είναι ο άνθρωπος σε σχέση με μία σκελέτινη φιγούρα, ενώ συνυπάρχουν στο ίδιο flat πεδίο;

Οι σκελέτινες φιγούρες, ως όντα απαράμιλλης ουδετερότητας και ψηφιακής απλότητας, αδειάζουν το σώμα από την πολλή πληροφορία και προκαλούν τη φαντασία του θεατή να εφεύρει ή να ανακαλύψει κάτι για αυτό. Σε τι ποσοστό είναι ύλη; Σε τι ποσοστό είναι κύμα, ιδέα, ήχος, pixels;

Η Ειρήνη βρίσκεται εντός του grid. Καθοδηγεί λεκτικά τις συμμετέχουσες σε έναν κινητικό αυτοσχεδιασμό με διάθεση σχεδόν διαλογιστική. Το οικοσύστημα των χορευτικών υπάρξεων που δημιουργείται αφήνεται σε ένα χρονικό και χωρικό συνεχές. Δεν έχει αρχή και τέλος. Δεν έχει πόλους. Δεν έχει στρώματα. Υπάρχει οριζόντιο και ελαστικό, ελαφρώς παράδοξο και κάπως οικείο. Και ο θεατής, παρών, βρίσκει τον εαυτό του σε κάποιο παράθυρο. Η συναναστροφή αυτή με τις σκελέτινες φιγούρες ελπίζει στην πυροδότηση μιας μεγαλύτερης ευαισθησίας και λιγότερου φόβου προς το μη ανθρώπινο, είτε αυτό είναι ένα μοντέλο τεχνητής νοημοσύνης, είτε μία γαρδένια, είτε ένα παπούτσι.