442, or A Game Without Score

«Το ποδόσφαιρο έχει να κάνει με πάρα πολλά πράγματα. Τη μνήμη, την ιστορία, τον τόπο, την κοινωνική τάξη, το φύλο (κυρίως το αρσενικό, αλλά ολοένα και περισσότερο και το θηλυκό), την ταυτότητα, την οικογένεια, την κοινότητα, το έθνος. Κι ενώ είναι υπόθεση συλλογική, σχεδόν σοσιαλιστική στην ουσία της, ανθεί μέσα στην απληστία, στη διαφθορά, στον καπιταλισμό και στην απολυταρχία.» Ο φιλόσοφος Simon Critchley, στο βιβλίο του «Τι σκεφτόμαστε όταν σκεφτόμαστε το ποδόσφαιρο», επιχειρεί να κατανοήσει όλα τα παραπάνω και να συγκροτήσει μια αισθητική, ακόμη και μια ποιητική του ποδοσφαίρου.

Ορμώμενη από αντίστοιχες ανησυχίες, η 11μελής ομάδα Stereo Nero και η χορογράφος Εύη Σούλη συνθέτουν μια περφόρμανς βασισμένη στους γρήγορους βηματισμούς, τις κοφτές ανάσες, τα σουτ, το κοντρόλ, την πάσα, τις αποκρούσεις και τα τάκλιν. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Γιατί στο “442, or A Game Without Score”, ο πολυδιάστατος κόσμος που σχηματίζεται γύρω από την «ασπρόμαυρη θεά» ξεδιπλώνεται σαν ένα παιχνίδι διαρκώς μεταβαλλόμενων δυναμικών, πλεγμάτων και σχηματισμών.

Άθλημα συνεργατικό, το ποδόσφαιρο έχει ως προϋπόθεση την ομάδα. Κάθε ομάδα, όμως, απαρτίζεται από ξεχωριστές, διακριτές ατομικότητες. Πώς το άτομο λειτουργεί στο σύνολο όταν δεν εξυπηρετεί τους κανόνες; Πόσο εύκολα το σύνολο δέχεται το «διαφορετικό»; Τι γίνεται με τους αντισυμβατικούς αουτσάιντερ; Η αντίσταση ενός συγκροτημένου συνόλου απέναντι στο ξένο μπλέκεται με την επιβολή του δυνατότερου, τον ενθουσιασμό και την ελευθερία των σουτ και των αποκρούσεων. Τι υπερισχύει, εντέλει; Ο λυρισμός των σωμάτων, το πάθος, η εκστατική χαρά της νίκης, η απογοήτευση της ήττας και ο διαρκής αγώνας υπερίσχυσης – μέσα και έξω από το γήπεδο και, τελικά, μέσα και έξω από το σύνολο.