Lux Aeterna

Δύο φωνητικά έργα αμιγώς θρησκευτικού χαρακτήρα, από το σήμερα και το χθες, παρουσιάζονται από καταξιωμένους σολίστ και εκλεκτούς υποτρόφους του Ιδρύματος Ωνάση, στην πασχαλινή συναυλία της 12ης Απριλίου 2011, στη Μικρή Σκηνή Χριστίνα Ωνάση της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.

Η συναυλία ξεκινάει με το αριστουργηματικό κύκνειο άσμα του Giovanni Battista Pergolesi, "Stabat Mater" [«Στέκει η μήτηρ τεθλιμμένη...», 1736], βασισμένο στο ομώνυμο θρησκευτικό ποίημα της Ρωμαιοκαθολικής Λειτουργίας και ολοκληρώνεται με το εκλεκτικά μινιμαλιστικό "Lux Aeterna" [«Αιώνιο Φως», 2007], του Νέστορα Ταίηλορ. Το έργο αποτελεί μελοποίηση του περιώνυμου λατινικού κειμένου της νεκρώσιμης ακολουθίας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ("Missa pro defunctis"), την οποία έκανε ο συνθέτης εις μνήμην της μητέρας του.

Η μπαρόκ αισθητική της εκφρασιακής καθαρότητας, της πνευματικής ενάργειας και της θρησκευτικής υπερβατικότητας πολλαπλασιάζεται και αντανακλάται μουσικά σε μια συνομιλία μεταξύ δύο έργων, που αν και στυλιστικά διαφορετικά, πραγματεύονται από κοινού την έννοια του θανάτου και της αθανασίας, της Λήθης και της Μνήμης, της απώλειας και της ελπίδας. Η άφατη θλίψη της Μητέρας Παναγίας ενώπιον του Σταυρού για το χαμό του παιδιού της, ο εξαγνισμένος πόνος για το πάθος του αλλά και της ιερής θυσίας του για τη λύτρωση των ψυχών μας στο έργο του Περγκολέζι αποδίδεται στο έργο του Ταίηλορ ως η ιστορία μιας «ωραίας ψυχής», ενός επίγειου αγγέλου, που ύστερα από το στερνό του αποχαιρετισμό, επιστρέφει φωτεινός και εξαγνισμένος, σε μια ελπιδοφόρα Ανάσταση.

Ο εικαστικός καλλιτέχνης Θόδωρος Ζαφειρόπουλος ανέλαβε να συνδέσει με οπτικό υλικό τα δύο αυτά έργα με μια σειρά από βίντεο και slideshow φωτογραφιών, που θα προβάλλονται σε γιγαντοοθόνη. Οι προβολές προέρχονται από το πρόσφατο εικαστικό του έργο με τίτλο "Intake" που παρουσιάστηκε στην Ελληνοαμερικανική Ένωση και στην Gallery Elika στην Αθήνα το 2011.

«Αυτό που φωτίζουν τα μάτια μου υπάρχει κι αυτό που δεν φωτίζουν τα μάτια μου δεν υπάρχει.» Η χορεύτρια και χορογράφος Αποστολία Παπαδαμάκη χτίζει ένα δομημένο αυτοσχεδιαστικό σόλο στο "Lux Aeterna" ξεκινώντας από μια στιγμή ενός ανθρώπου στο τώρα που το φθαρτό, υλικό του σώμα υφίσταται μια σειρά μεταμορφώσεων, οπισθοχωρώντας στη συλλογική μνήμη για να αποδεχτεί το πνεύμα…