Late Night

This is the winter of our lives
«Αποφασίσαμε ότι το έργο θα λεγόταν “Late Night”. Αργά τη νύχτα δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Καταλάβαμε ότι η πραγματικότητα είναι πιο μεγάλη απ’ τις ερμηνείες της. Είχαμε πάντα την αίσθηση ενός κόσμου σκόρπιου. Θέλαμε, μέσα από τις αφηγήσεις των προσώπων του έργου, να περιγράφεται το ταξίδι τους κατά μήκος της Ευρώπης, με τον πολιτικό χάρτη διαλυμένο, τις ιδεολογίες σε πλήρες αδιέξοδο και τα υποκείμενα σε ένα διαρκή αγώνα μεταξύ των επιθυμιών τους και της ιστορικής αναγκαιότητας, μεταξύ της ανάγκης τους να αγαπηθούν και της σύγχρονης σύγχυσης, μεταξύ της επιμονής της μνήμης και της ανάγκης να ξεχάσεις και να ξεχαστείς. Σκεφτόμασταν ότι τα όνειρά μας μπορεί να είναι υπερβολικά, μπορεί να είναι γελοία, μπορεί να είναι ανέφικτα, όμως αυτά είναι. Αργά τη νύχτα ζούσαμε χιλιάδες ζωές ταυτόχρονα, αλλά αισθανόμασταν ακινητοποιημένοι.

Είδαμε πως η ιστορική μνήμη σχηματίζεται από τις αναμνήσεις και τη σύγχυση των προσώπων. Αποφασίσαμε αυτά τα πρόσωπα να είμαστε εμείς. Αρχίσαμε να μιλάμε για βομβαρδισμένους σταθμούς, για τάγματα εφόδου μέσα στη νύχτα, για εγκαταλελειμμένα αεροδρόμια, για ραντεβού σε πάρκα του Βερολίνου ή της Αμβέρσας, για ανθρώπους που χάθηκαν μέσα στο θόρυβο αυτού του κόσμου. Ποτέ δεν κατανοήσαμε αυτά που αγαπούσαμε. Έτσι μείναμε μόνοι. Είδαμε τις θάλασσες να ανεβαίνουν πάνω από τα κτίρια και τον πόλεμο να καταστρέφει ολόκληρες πόλεις. Ξέρουμε ότι όλα αυτά θα συμβούν. Αργά τη νύχτα δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Συνθέσαμε μια αφήγηση που δεν ολοκληρώνεται ποτέ, με τους ήρωες στο όριο μεταξύ παραίτησης και αντίστασης, με τις προσωπικές αναμνήσεις των προσώπων να συγκρούονται με το χάος της Ιστορίας. Καταλάβαμε ότι η σύγχρονη ζωή μοιάζει όλο και περισσότερο με μια σύγχυση που δεν θα προλάβουμε ποτέ να την κατανοήσουμε. Δεν υπάρχει χρόνος. Δεν υπάρχει ιστορία. Ο χρόνος της ζωής μας είναι σύντομος. Σκηνοθετήσαμε μια νύχτα πάνω από την Ευρώπη, με τον πόλεμο να έχει αρχίσει και να συνεχίζεται, τις μητροπόλεις να είναι κατεστραμμένες, τα δίκτυα να έχουν καταρρεύσει. Αργά τη νύχτα δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Συναντιόμασταν και δεν υποσχόταν τίποτα ο ένας στον άλλον.

Συναντιόμασταν με σκοπό να φτιάξουμε μια αποσπασματική αφήγηση μέσα σε μια αίθουσα χορού. Μιλούσαμε για ανθρώπους που εγκατέλειψαν τις ιδέες τους, που δεν πραγματοποίησαν τίποτα, που δεν έχτισαν τίποτα, δεν ολοκλήρωσαν τίποτα, κι έτσι ο κόσμος τους γέμισε με απάθεια. Πιστέψαμε ότι όλοι οι άνθρωποι πεθαίνουν με τη μουσική στο κεφάλι τους. Ότι όταν είναι όλα μακριά (άνθρωποι, τοπία, αναμνήσεις) υπάρχει ακόμη η μουσική μέσα μας. Αργά τη νύχτα δεν ξέραμε τι να κάνουμε.»
— blitz theater group