Το έπος του Γκιλγκαμές

Ο Ζαντ Μούλτακα, για την όπερά του πάνω στο «Έπος του Γκιλγκαμές», επιλέγει μουσικούς προερχόμενους από χώρες της λεκάνης της Μεσογείου, που εκπροσωπούν τις χώρες προέλευσης όλων των επών του αρχαίου κόσμου: από την Ελλάδα των ομηρικών επών, αλλά και την Ιταλία της «Αινειάδας» του Βιργιλίου.

Το σαντούρι του Βαγγέλη Πασχαλίδη, όργανο αρχαίο, ενώνει πολλές παραδόσεις της Εγγύς Ανατολής, το νέυ του Χάρη Λαμπράκη και το γυαλί ταμπούρ του Ευγένιου Βούλγαρη μοιάζουν να εκπροσωπούν την Ανατολή, ενώ το κανονάκι του Στέφανου Δορμπαράκη αντιπροσωπεύει την ελληνική παράδοση. Η πολίτικη λύρα του Σωκράτη Σινόπουλου φέρνει κοντά τις δύο όχθες του Βόσπορου, ενώ η βιόλα ντα γκάμπα του Ανδρέα Λινού και τα κρουστά του Κλαούντιο Μπετινέλι ορίζουν τα δυτικά μουσικά σύνορα. Η μουσική και η παρουσία τους –και όχι η ανθρώπινη φωνή– θα αποτελέσουν το όχημα που θα μας αφηγηθεί την ιστορία του Γκιλγκαμές.

Ο Γκιλγκαμές ήταν βασιλιάς της Ουρούκ, πόλης των Σουμερίων στις όχθες του Ευφράτη, κατά την 3η χιλιετία π.Χ. Σύμφωνα με την παράδοση, που καθιστά δύσκολο τον διαχωρισμό της ιστορίας από τον μύθο, ήταν κατά τα δύο τρίτα θεός και κατά το ένα τρίτο άνθρωπος.

Το έπος αφηγείται την ιστορία του Γκιλγκαμές και του Ενκιντού, του άγριου αντιπάλου του, τον οποίο δημιούργησαν οι θεοί για να δώσει τέλος στην καταπίεση των κατοίκων της Ουρούκ από τον βασιλιά τους. Ο Ενκιντού εκπολιτίζεται και γίνεται σύντροφος του Γκιλγκαμές. Μαζί κάνουν ένα ταξίδι έξι ημερών, με στόχο να κόψουν τον Ιερό Κέδρο και να σκοτώσουν τον φύλακά του, Χουμπάμπα τον Τρομερό. Ως τιμωρία γι’ αυτές τις πράξεις, οι θεοί καταδικάζουν σε θάνατο τον Ενκιντού. Στο δεύτερο μέρος ο Γκιλγκαμές, συντετριμμένος από τον θάνατο του φίλου του, αναζητά το μυστικό της αιώνιας ζωής.