FFF6 | One Emerging from a Point of View

Από το 2011 μέχρι σήμερα, περισσότεροι από 850.000 πρόσφυγες έχουν περάσει στην Ευρώπη διαμέσου της Λέσβου. H σκηνοθέτρια Γου Τσανγκ αφηγείται την ιστορία τόσο του νησιού όσο και της μετανάστευσης με όρους μαγικού ρεαλισμού και δημιουργεί μια εγκατάσταση πέρα από τα όρια της «αλήθειας».

Στο “One Emerging from a Point of View”, η Τσανγκ εξερευνά έναν «τρίτο» χώρο, ανάμεσα σε δύο βίντεο που προβάλλονται το ένα πάνω στο άλλο. Τα βίντεο βασίστηκαν σε ένα σενάριο που διαδραματίζεται τρία χρόνια πριν, στη βορειοανατολική ακτή της Λέσβου. Εκεί, τα μονοπάτια δύο γυναικών διασταυρώνονται – αν και οι ίδιες δεν συναντιούνται ποτέ.

Η πρώτη είναι μια νεαρή γυναίκα από το Μαρόκο (η Yassmine Flowers) που φτάνει στην Αθήνα μετά από πολύμηνο ταξίδι, κατά το οποίο πέρασε από την Τουρκία και τον καταυλισμό της Μόριας. Η δεύτερη είναι μια φωτορεπόρτερ (η Ειρήνη Βουρλούμη), η οποία έχει αναλάβει να καταγράψει την «κρίση» και συνδέεται προσωπικά με τη Σκάλα Συκαμνιάς, ένα ψαροχώρι του οποίου οι κάτοικοι ήταν οι πρώτοι που ανταποκρίθηκαν στη μαζική εισροή προσφύγων που έρχονταν από τη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Βόρεια Αφρική. Καθώς οι εικόνες κόβονται και ρέουν η μία πάνω στην άλλη, οι δύο ξεχωριστές αφηγήσεις διαπλέκονται σε μια συγχρονισμένη χορογραφία στην κάμερα.

Αντί να επιχειρήσει να καταγράψει την «αλήθεια», η Γου Τσανγκ δημιουργεί μια υβριδική μυθιστορία. Αντλεί στοιχεία από την Ιστορία, τη μυθολογία και την επιστημονική φαντασία και τοποθετεί τις δύο παράλληλες αφηγήσεις σε τοπία πραγματικά και φανταστικά, προκειμένου να μιλήσει για την πραγματικότητα πέρα από τις διαστάσεις όπως τις αντιλαμβανόμαστε.

Η Wu Tsang παρουσιάζει, ως μέρος της βίντεο εγκατάστασης “One emerging from a point of view”, τις φωτογραφίες της φωτορεπόρτερ Ειρήνης Βουρλούμη, μιας από τους κεντρικούς χαρακτήρες της ταινίας της. Αυτή η πολύ προσωπική σειρά αποτελεί συνέχεια του φωτογραφικού έργου της Βουρλούμη πάνω στην καταγραφή της προσφυγικής κρίσης στη Λέσβο, όπου βρέθηκε για πρώτη φορά τον Αύγουστο του 2015, στο πλαίσιο μιας αποστολής.

Το έργο δανείζεται τον τίτλο του από το βιβλίο «Η Παναγιά η Γοργόνα» (1949) του διάσημου Λέσβιου συγγραφέα Στρατή Μυριβήλη. Η σειρά παρουσιάζεται ως κομμάτι του συνεχιζόμενου διαλόγου ανάμεσα στις δύο καλλιτέχνιδες σχετικά με τη φωτογραφική και την κινηματογραφική αναπαράσταση, και πιο συγκεκριμένα για την κοινή τους αφοσίωση στον μαγικό ρεαλισμό ως μορφή παρέμβασης στο είδος του ντοκιμαντέρ.

(Το κείμενο είναι βασισμένο στο αντίστοιχο αγγλικό που γράφτηκε για την παρουσίαση του έργου στο πλαίσιο της 14ης Μπιενάλε της Σάρτζα (ΗΑΕ) και είναι μια ευγενική παραχώρηση του ιδρύματος Sharjah Art Foundation.)