American Beauty

Η πολυαναμενόμενη συνάντηση της Καμεράτα με έναν από τους σπουδαιότερους Έλληνες μαέστρους, τον Λουκά Καρυτινό, μας καλεί σε ένα μαγευτικό μουσικό ταξίδι στην ανυπέρβλητη ομορφιά της κλασικής μουσικής παραγωγής των ΗΠΑ. Στη διάρκεια του πολυτάραχου 20ού αιώνα, ο νεορομαντισμός, ο μινιμαλισμός, η συμφωνική τζαζ αποτέλεσαν κυρίαρχα στοιχεία στη μουσική παραγωγή του Νέου Κόσμου.

Τον Ιανουάριο του 1938, ο Samuel Barber έστειλε στον μαέστρο Arturo Toscanini το “Αdagio”, ένα αργό και συγκινητικό κομμάτι για ορχήστρα εγχόρδων. Ο Tοσκανίνι επέστρεψε το έργο στο σύνθετη χωρίς σχόλια. Την αρχική απογοήτευση του Μπάρμπερ ακολούθησε η έκπληξη, όταν αργότερα έμαθε ότι ο διάσημος μαέστρος είχε ήδη απομνημονεύσει το έργο του και επρόκειτο σύντομα να το παρουσιάσει: η α' εκτέλεση έγινε στις 5 Νοεμβρίου του ίδιου έτους και μεταδόθηκε ζωντανά. Το “Adagio”, με τη γλυκιά του μελαγχολία που εξελίσσεται σε μεγαλειώδες πάθος, έμελλε να γίνει ίσως το δημοφιλέστερο ορχηστρικό έργο του 20ού αιώνα.

Το 1948, ο περίφημος κλαρινετίστας της τζαζ Benny Goodman παρήγγειλε ένα κοντσέρτο για κλαρινέτο από τον Aaron Copland. Αν και ο Γκούντμαν άφησε την επιλογή του ύφους του έργου στη διακριτική ευχέρεια του συνθέτη, ο Κόπλαντ, γνωρίζοντας ότι γράφει για έναν από τους μεγαλύτερους τζαζίστες της εποχής, χρησιμοποίησε την τζαζ ως αφετηρία. Το «Κοντσέρτο για κλαρινέτο» διακρίνεται από «μια υποσυνείδητη ανάμιξη popular στοιχείων από την βόρεια και νότια Αμερική» σύμφωνα με τον ίδιο τον Κόπλαντ. Η γραφή για τον σολίστα, άκρως απαιτητική και δεξιοτεχνική, ίσως ξεπερνούσε τις ικανότητες του Γκούντμαν, o οποίος πρότεινε μια σειρά από αλλαγές... επί το ευκολότερον. Η δυσκολία του έργου γίνεται πρόκληση σε έναν από τους μεγαλύτερους δεξιοτέχνες του κλαρινέτου στις μέρες μας: του Σπύρου Μουρίκη.

Ο George Gershwin αποτελεί μια από τις πλέον εμβληματικές φιγούρες της αμερικανικής μουσικής: πολυτάλαντος, δεξιοτέχνης και φιλόδοξος, δημιούργησε τον απόλυτο συγκερασμό της τζαζ και της συμφωνικής μουσικής. Το «Νανούρισμα» (1919), είναι ένα νεανικό έργο του για κουαρτέτο, που η τρυφερή του μελωδία φέρνει κάτι από τα spirituals.

Τo ραντεβού της Καμεράτα με τη μουσική του Philip Glass, ενός από τους μεγαλύτερους εν ζωή συνθέτες διεθνώς, συνεχίζεται με την υπέροχη «3η Συμφωνία» (1995), ένα έργο συμφωνικών διαστάσεων, γραμμένο για 19 σόλο έγχορδα. Η δεξιοτεχνική γραφή του έργου έχει όλα τα στοιχεία του μινιμαλισμού του Γκλας, με κορύφωση το αριστουργηματικό τρίτο μέρος, χαρακτηριστικό της γλυκιάς μελαγχολίας και της ιδιαίτερης εκφραστικότητας που διακρίνει τα αργά μέρη της μουσικής του συνθέτη.