Ρένα Παπασπύρου

Η Ρένα Παπασπύρου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1938. Σπούδασε ζωγραφική και ψηφιδωτό στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1956-63) και συνέχισε τις σπουδές της στο ψηφιδωτό στην École nationale supérieure des Beaux-Arts στο Παρίσι (1964-66) ως υπότροφος της γαλλικής κυβέρνησης και του Εθνικού Οργανισμού Ελληνικής Χειροτεχνίας.

Εκπρόσωπος της εννοιολογικής ζωγραφικής, η Παπασπύρου έχει διερευνήσει εξαντλητικά τις δυνατότητες της ύλης και του σχεδίου. Χρησιμοποιεί ευρεθέντα και readymade υλικά (ξύλα, λαμαρίνες, άσφαλτος, μωσαϊκά πλακάκια), προερχόμενα αποκλειστικά από τον αστικό χώρο –το «τοπίο της πόλης», όπως η ίδια το ονόμασε το 1980–, καθώς και την τεχνική της αποτοίχισης, για να επισημάνει τα διάφορα «επεισόδια» που φέρει πάνω της μια επιφάνεια, αλλά και τις συνειρμικές εικόνες –«εικόνες στην ύλη»– που γεννιούνται κατά τη θέασή τους.

Το 1966, πραγματοποίησε την πρώτη ατομική της έκθεση στο La Maison des Beaux-Arts στο Παρίσι, όπου παρουσίασε μια σειρά από ψηφιδωτά. Την ίδια χρονιά, επέστρεψε στην Αθήνα και τον Μάιο του 1967 έκανε έκθεση με τα ψηφιδωτά της στην γκαλερί Astor. Έχοντας ως στόχο τον όγκο, ενσωμάτωνε στα ψηφιδωτά της μεγάλα κομμάτια υαλόμαζας, θραύσματα μπουκαλιών, κεραμίδια και μέταλλα. Τα επόμενα χρόνια, πειραματίστηκε και με άλλες ύλες, όπως τούβλα, κεραμίδια και πλαστικό.

Το 1977, παρουσίασε στην Αίθουσα Τέχνης «Δεσμός» τα «Επεισόδια στην ύλη» (επεμβάσεις με μολύβι σε μεταχειρισμένα ξύλα), μια ενότητα που προήλθε από τις παρατηρήσεις των παραμορφώσεων που προκαλούν οι σκιές των αντικειμένων τη νύχτα, στην οροφή και στους τοίχους, και η οποία την οδήγησε να εντοπίσει τη μορφολογική αυτοτέλεια της υλικής επιφάνειας. Την ίδια χρονιά, πραγματοποίησε τις πρώτες αποτοιχίσεις, τις οποίες παρουσίασε το 1978, στην ομαδική έκθεση «Πρωτοπορία και Πειραματισμός», στη Μόντενα της Ιταλίας. Στις 15 Οκτωβρίου 1979, στην οδό Στίλπωνος 7 στο Παγκράτι, πραγματοποίησε τη δράση «Επισήμανση – Χώρος προέλευσης – Αποτοίχιση», γνωστή και ως «Στίλπωνος 7», η οποία ολοκληρώθηκε το ίδιο βράδυ με έκθεση στον «Δεσμό».

Από το 1980 και μετά, το ενδιαφέρον της Παπασπύρου στράφηκε στην παράθεση διαφορετικών υλών, στη χρωματική ποικιλία και στους όγκους των υλικών επιφανειών πάνω στις οποίες δουλεύει. Στην τρίτη ατομική της έκθεση στον «Δεσμό», το 1982, παρουσίασε τα «Δειγματολόγια από το τοπίο της πόλης» και τη σειρά «Γεωγραφίες», που ουσιαστικά εγκαινίασε την ευρύτερη ενότητα «Εικόνες στην ύλη». Το 1983, εκπροσώπησε την Ελλάδα στη 17η Μπιενάλε του Σάο Πάολο. Στα τέλη του 1985, παρουσίασε στο Dracos Art Center τα «Μαγικά Δωμάτια». Το καλοκαίρι του 1986, η Παπασπύρου ξεκίνησε την αποτοίχιση ενός καμένου σπιτιού στα Μελίσσια Αττικής. Από εκεί προέκυψε η σειρά “Baalbeks”, την οποία πρωτοπαρουσίασε το 1988 στο πλαίσιο της ομαδικής έκθεσης 4 κριτικές θεωρήσεις, στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης «Ιλεάνα Τούντα». Το 1989, ξεκίνησε να σχεδιάζει μια εγκατάσταση με μωσαϊκά πλακάκια που εκτέθηκε αργότερα, το 1994, στην ατομική έκθεση «Συνειρμικές Εικόνες» στην γκαλερί «Κρεωνίδης». Στην ίδια γκαλερί, το 1990, παρουσίασε τις «Φωτιές στην πόλη – Πολυεικόνες», μια ενότητα με τρεις συνιστώσες: την επιφάνεια του τοίχου, το ηλεκτρικό φως και αναφορές στον εικαστικό χειρισμό της φωτιάς στο έργο «Η πυρπόληση του ανακτόρου Σάντζο» του Χέιτζι Μονογκατάρι Εμάκι.

Τα επόμενα χρόνια, μέσα από τη συνεργασία της με την Γκαλερί 7, η Παπασπύρου συνέχισε τις αποτοιχίσεις, ενώ πειραματίστηκε και με την ψηφιακή επεξεργασία των εικόνων στην ύλη, όπως στο ψηφιακό έργο «Ο πραγματικός χρόνος» (1996), με το οποίο επιχείρησε να διερευνήσει πόσες εικόνες μπορούν να προκύψουν πάνω στην ίδια επιφάνεια με διαφορετική σύνδεση σημείων. Το 2001, παρουσίασε στην Γκαλερί 7 την εγκατάσταση «Ο τοίχος», μια νέα εκδοχή της οποίας εκτέθηκε το 2002 στο Αλατζά Ιμαρέτ στη Θεσσαλονίκη. Το 2004, σε διοργάνωση της γκαλερί gazonrouge, παρουσίασε στον χώρο «Β.Δ. Σήμα» τη βιντεοπροβολή «Αστερισμοί», εικόνες ψηφιακά σχεδιασμένες επάνω σε σκαναρισμένη μωσαϊκή πλάκα. Τo 2006, στην γκαλερί gazonrouge, παρουσίασε μια μεγάλη εγκατάσταση, με τίτλο «Η απόλυτη ορατότητα με τυφλώνει». Το 2009, πραγματοποίησε την πρώτη της αναδρομική έκθεση, με τίτλο “Flashback”, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη. Τον Ιούνιο του 2010, στο πλαίσιο αισθητικής πλαισίωσης της Αττικό Μετρό, τοποθετήθηκε στον Σταθμό «Χαλάνδρι» ένα μεγάλο έργο της, με τίτλο «Εικόνες στην ύλη». Το 2011, το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Αθήνας διοργάνωσε την έκθεση «Φωτοτυπίες απευθείας απ’ την ύλη 1980-81». Την ίδια χρονιά, συμμετείχε στην 3η Μπιενάλε της Αθήνας «ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ». Το 2018, το Σπίτι της Κύπρου φιλοξένησε τις «Κλίμακες», μια νέα ενότητα έργων με θέμα τη σκάλα.

Η Παπασπύρου έχει αφήσει πίσω της σημαντικό διδακτικό έργο. Εργάστηκε αρχικά ως βοηθός και επιμελήτρια στην έδρα Ζωγραφικής της Σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ (1970-77) και, στη συνέχεια, από το 1978 δίδαξε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Διετέλεσε διευθύντρια του Γ′ Εργαστηρίου Ζωγραφικής (1993-2005) και έγινε έτσι η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια της ΑΣΚΤ που διηύθυνε Εργαστήριο. Από το 2006 είναι Ομότιμη Καθηγήτρια της ΑΣΚΤ. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.