Michele Anne De Mey

Χορογράφος

Φωτογραφία: Michiel Hendryckx

Η Βελγίδα χορογράφος Μισέλ Ανν Ντε Μέυ γεννήθηκε στις Βρυξέλλες το 1959. Σπούδασε στη Mudra (1976-79), τη σχολή που ίδρυσε ο Maurice Béjart στη βελγική πρωτεύουσα.

Ήδη με τις πρώτες της χορογραφίες, "Passé Simple" (1981) και τα ντουέτα "Ballatum" (1984) και "Face à Face" (1986), έστρεψε το σύγχρονο χορό σε μια νέα κατεύθυνση. Συνεργάστηκε με την Anne Teresa De Keersmaeker για έξι χρόνια, στη δημιουργία και την ερμηνεία αρκετών χορογραφιών της, οι πιο ονομαστές από τις οποίες είναι οι "Fase" (1982), "Rosas danst Rosas" (1983), "Elena’s Aria" (1984) και "Ottone, ottone" (1988).

Παρότι επισημαίνεται πάντα η ειδική σχέση ανάμεσα στο χορό και τη μουσική, η δομή των χορογραφιών της Μισέλ Ανν Ντε Μέυ αποκαλύπτει την καλλιέργεια ενός ισχυρού θεατρικού περιεχομένου και τοποθετεί τον χορευτή σε μια ιδιαίτερη και πρωτοποριακή σχέση μεταξύ σκηνής και κοινού. Το 1990, ίδρυσε τη δική της ομάδα και δημιούργησε τη "Sinfonia Eroica". Ακολούθησαν άλλες δώδεκα δημιουργίες της, που συνάντησαν όλες τη διεθνή αναγνώριση. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουν τα "Raining Dogs" (2002), "Utopie" (2001), "Katamenia" (1997), "Pulcinella" (1994), "Love Sonnets" (1994), "Châteaux en Espagne" (1991).

Η χορογραφική δουλειά της αποτέλεσε την αφετηρία για αρκετές ταινίες, ενώ η ίδια έχει συνεργαστεί με διάσημους συνθέτες, όπως ο Thierry De Mey, ο Robert Wyatt και ο Jonathan Harvey.
Τον Ιούνιο του 2006 αναδημιούργησε ένα από τα καθοριστικά της έργα της δεκαετίας του ’90, τη "Sinfonia Eroica", για εννέα χορευτές. Ακολούθησαν τα έργα της "P.L.U.G." (2007), "Koma" (2009), "Neige" (2009) και το "Kiss & Cry" (2011), που συνδυάζει κινηματογράφο, χορό, λόγο, θέατρο και εξαιρετικό αυτοσχεδιασμό και το οποίο έχει παρουσιαστεί πάνω από 200 φορές ανά τον κόσμο.

Η Μισέλ Ανν Ντε Μέυ είναι συνεργαζόμενη καλλιτέχνις στο Charleroi Danses, το Χορογραφικό Κέντρο του γαλλόφωνου Βελγίου (Ομοσπονδία Βαλλονίας-Βρυξελλών). Το Μάιο του 2012 παρουσίασε την τελευταία της δουλειά, με τίτλο "Lamento", που είναι βασισμένη στο “Lamento d’Arianna” του Monteverdi.