Μάνος Τσανγκάρης

Ο Μάνος Τσανγκάρης γεννήθηκε στο Ντύσσελντορφ της Γερμανίας το 1956. Συνθέτης, ερμηνευτής κρουστών και εικαστικός καλλιτέχνης, θεωρείται από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του πειραματικού μουσικού θεάτρου. Οι συνθέσεις του είναι διεθνώς αναγνωρισμένες και έχουν παρουσιαστεί σε διάφορα σημαντικά φεστιβάλ και θέατρα.

Το 2009 ορίστηκε καθηγητής σύνθεσης στην Ανωτάτη Σχολή Μουσικής (Hochschule für Musik) Carl Maria von Weber της Δρέσδης και το ίδιο έτος εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Τεχνών του Βερολίνου (Akademie der Künste Berlin), στην οποία αναδείχθηκε διευθυντής του μουσικού τμήματος το 2011. Είναι επίσης μέλος της Ακαδημίας Τεχνών της Σαξονίας, από το 2010. Ο Τσανγκάρης υπήρξε φιλοξενούμενος καλλιτέχνης στη Σχολή Καλών Τεχνών της Ζυρίχης (ZHdK) για το ακαδημαϊκό έτος 2012-13. Τον Οκτώβριο του 2012 ορίστηκε καλλιτεχνικός διευθυντής της Μπιεννάλε του Μονάχου για το Μουσικό Θέατρο, θέση την οποία θα αναλάβει το 2016, από κοινού με τον Daniel Ott. Είναι ιδρυτής του Διεθνούς Ινστιτούτου για τον Καθορισμό της Τέχνης (Internationale Institut für Kunstermittlung).

Έχει επιδείξει ερευνητικό έργο στο πεδίο της σκηνικής ανθρωπολογίας, ενώ από τη δεκαετία του 1970 έχει εντάξει την περφόρμανς ως ουσιαστικό θέμα του συνθετικού του έργου, η έκφραση της οποίας γίνεται κάθε φορά με διαφορετικά καλλιτεχνικά μέσα.

Ο Patrick Müller, της Σχολής Καλών Τεχνών της Ζυρίχης, έχει γράψει γι’ αυτόν τα εξής: «Ο Μάνος Τσανγκάρης εργάζεται πάντα με σκοπό την επέκταση και τη βελτίωση της χρήσης των μέσων στις συνθέσεις και στην τέχνη του. Εστιάζει κυρίως στο πώς οι διάφορες πλευρές της ανθρώπινης αντίληψης συνδέονται η μία με την άλλη στα έργα τέχνης και πώς μπορούν να καλλιεργηθούν προκειμένου να συγκλίνουν. Έχει γράψει κομμάτια για συμβατικά ορχηστρικά σύνολα, ενώ γράφει επίσης λογοτεχνικά κείμενα και δημιουργεί έργα τέχνης και εικαστικές εγκαταστάσεις. Ωστόσο, όταν όλα αυτά τα διαφορετικά μέσα συγκεντρώνονται σε ένα κοινό πλαίσιο, δεν τον απασχολεί απλώς να τα οργανώσει όσο πιο επιδέξια γίνεται· αντιθέτως, ο συνθέτης ενδιαφέρεται πρωτίστως να εξετάσει εκ των προτέρων τις διατομές όπου είναι εφικτοί τέτοιοι συνδυασμοί μέσων. Η αυθεντικότητα της προσέγγισής του τον καθιστά έναν από τους σημαντικότερους εισηγητές μια νέας μορφής μουσικού θεάτρου, ενός πρωτοποριακού καλλιτεχνικού μέσου που συνδυάζει ήχο, λόγο και σκηνικά.»