Anupama Kundoo (Γερμανία / Ινδία)

Αρχιτέκτονας, Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο FH Potsdam

Ανουπάμα Κουντού

Η Ανουπάμα Κουντού αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Μουμπάι (Βομβάης) το 1989 και έλαβε το διδακτορικό της από το Πολυτεχνείο του Βερολίνου το 2008. Η προσανατολισμένη στην έρευνα πρακτική της ξεκίνησε το 1990 στην πειραματική πόλη Auroville (Πόλη της Αυγής) στην Ινδία και έκτοτε έχει αποφέρει ανθρωποκεντρική αρχιτεκτονική βασισμένη στην έρευνα χώρων και υλικών για χαμηλό περιβαλλοντικό αποτύπωμα που να είναι, συγχρόνως, κοινωνικοοικονομικά επωφελής. Η συνολική δουλειά της παρουσιάστηκε πρόσφατα σε μια ατομική έκθεση με τίτλο “Taking Time”, στο Louisiana Museum of Modern Art της Δανίας, μέχρι τις 16 Μαΐου 2021. Έχει διδάξει Αρχιτεκτονική και Αστική Διαχείριση σε διάφορα διεθνή πανεπιστήμια, γεγονός που συνέβαλε στην εξειδίκευσή της σε αναπτυξιακά ζητήματα ταχείας αστικοποίησης και κλιματικής αλλαγής, ενώ την άνοιξη του 2020 ήταν Επισκέπτρια Καθηγήτρια στο Κολέγιο Davenport του Πανεπιστημίου Γέιλ.

Αυτή την περίοδο είναι Καθηγήτρια στη Σχολή Αρχιτεκτονικής του Πανεπιστημίου Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πότσνταμ (Γερμανία) και Επικεφαλής Πολεοδομικού Σχεδιασμού στην Auroville. Το 2021 τιμήθηκε με το βραβείο Charles Jencks του RIBA (Βασιλικό Ινστιτούτο Βρετανών Αρχιτεκτόνων), για τη συμβολή της στην αρχιτεκτονική θεωρία, με το βραβείο Auguste Perret, για ζητήματα αρχιτεκτονικής τεχνολογίας, καθώς και με το Building Sense Now Global Award του Γερμανικού Συμβουλίου Βιώσιμης Δόμησης. Τα αρχιτεκτονικά γραφεία της εδρεύουν στο Βερολίνο και στις πόλεις Πούνε και Ποντσέρι της Ινδίας.

Η ενδελεχής έρευνα και ο πειραματισμός της Κουντού για μια νέα υλικότητα στην αρχιτεκτονική είναι το αποτέλεσμα αμφισβήτησης θεμελιωδών θεωρήσεων και κατασκευαστικών συνηθειών που έχει υιοθετήσει η ανθρωπότητα στη διάρκεια της μακράς διαδικασίας εκβιομηχάνισης. Αντί να εστιάζει στην έλλειψη, εκείνη αποζητά την αφθονία μέσω της επένδυσης σε ανθρώπινους πόρους, όπως είναι η επινοητικότητα, ο χρόνος, οι δεξιότητες, η φροντίδα και η αίσθηση της κοινότητας. Η πράξη της δόμησης παράγει γνώση, όπως ακριβώς και η απορρέουσα γνώση παράγει κτίρια.