Κατερίνα Βιρβιδάκη

Η Κατερίνα Βιρβιδάκη υπογράφει το βιβλίο “Testing Coherence in Narrative Film” (Palgrave Macmillan, 2017), που εξετάζει τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί η έννοια της «συνοχής» (coherence) ως κριτικό και ερμηνευτικό εργαλείο στο πλαίσιο της αισθητικής ανάλυσης του κινηματογράφου.

Το κεντρικό ερώτημα γύρω από το οποίο αναπτύσσεται το περιεχόμενο του βιβλίου είναι πώς καταφέρνουν ορισμένα εκ πρώτης όψεως δυσνόητα, δύστροπα και εκκεντρικά κινηματογραφικά έργα να γίνουν εντέλει κατανοητά και ενδιαφέροντα. Με άλλα λόγια, ποιοι είναι οι μηχανισμοί μέσω των οποίων καταφέρνουν τα έργα αυτά να παράγουν τη συνοχή και την κατανοησιμότητά τους (intelligibility). Και πώς μπορούμε μάλιστα εμείς να ανιχνεύσουμε και να εκφράσουμε αυτούς τους μηχανισμούς;

Για να απαντήσει στα παραπάνω ερωτήματα, το βιβλίο ξεκινά διερευνώντας αρχικά πώς μπορούμε να κατανοήσουμε τους μηχανισμούς μέσω των οποίων κλασικές αφηγηματικές ταινίες καθίστανται συνεκτικές. Έπειτα, ωστόσο, συνεχίζει, διερευνώντας πώς μπορούμε να επεκτείνουμε, να διευρύνουμε και να αναπροσαρμόσουμε την κατανόηση αυτών των μηχανισμών σε πολύ πιο πολύπλοκες –αφηγηματικά και υφολογικά– ταινίες.

Οι ταινίες-άξονες ανάλυσης είναι οι: “Madame de…” («Η άγνωστη κυρία», Max Ophüls, 1953), “Ordet” («Ο Λόγος», Carl-Theodor Dreyer, 1955), “Passion” («Πάθος», Jean-Luc Godard, 1982), “Pulp Fiction” (Quentin Tarantino, 1994), “The Thin Red Line” («Λεπτή κόκκινη γραμμή», Terrence Malick, 1998).