Μέσα από την επινοητική αναγνώριση των μικροστοιχείων δομής της ύλης και τη σύλληψη της επιφάνειας ως φορέα καταστάσεων, η Ρένα Παπασπύρου (γενν. 1938,
Αθήνα) δημιουργεί ζωγραφικές εικόνες που ενεργοποιούνται από τους συνειρμούς του θεατή. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 μέχρι σήμερα, η ύλη της αρχιτεκτονικής και η υλικότητα του αστικού χώρου βρίσκονται σταθερά στο επίκεντρο της προσοχής της. Η καλλιτέχνις διαμορφώνει «επεισόδια στην ύλη» και «εικόνες στην ύλη»: κατασκευάζει αφαιρετικά ψηφιδωτά από πέτρες και υαλομάζες, σχεδιάζει πάνω σε διάφορες επιφάνειες (μεταχειρισμένα ξύλα, τοίχους, κομμάτια ασφάλτου, μωσαϊκά πλακάκια), συγκροτεί δειγματολόγια υλών που συλλέγει από τον δρόμο, καλουπώνει με χαρτί τις σκάλες της πολυκατοικίας της και αποτοιχίζει ερειπωμένα σπίτια αναδιφώντας έτσι τα μυστικά των τοίχων. Η πόλη είναι το πραγματικό εργαστήριό της. Στο έργο της Παπασπύρου, η καλλιτεχνική πράξη εκφράζεται μέσα από πληθώρα εκφραστικών μέσων: ζωγραφική, γλυπτική, εγκατάσταση, σχέδιο, επιτέλεση, βίντεο, φωτογραφία.Η έκδοση «Βρυάξιδος 11 και Ασπασίας: Η άγνωστη όψη» συνοδεύει την ομότιτλη εγκατάσταση της Ρένας Παπασπύρου που παρουσιάζεται στη
Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση τον χειμώνα του 2021-22. Πάνω σε έναν ειδικά διαμορφωμένο γωνιακό τοίχο τον οποίο σχεδίασε η ίδια, η καλλιτέχνις έχει τοποθετήσει διάφορες αποτοιχισμένες επιφάνειες που απέσπασε από μια ερειπωμένη μονοκατοικία στο Παγκράτι. Τα σπαράγματα αποκαλύπτουν την αθέατη όψη των εξωτερικών τοίχων του κτιρίου, ενώ σε πολλά από αυτά διακρίνονται αποτυπώματα από τα γκράφιτι, διαστρωματώσεις και άλλα ίχνη που είχαν συσσωρευτεί στο πέρασμα των χρόνων. Το έργο δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του lockdown και έχει ημερολογιακό χαρακτήρα. Είναι η ανασύσταση ενός τοίχου ο οποίος δεν υπήρξε ποτέ.
