An alive and dying avatar with spirits inside

Τι μένει από τη ζωή εάν της αφαιρέσεις τον θάνατο;

Σε ένα βαθιά μεταφυσικό έργο, οι Keiken αναρωτιούνται για τα όρια του μετανθρωπισμού, την τύχη των αθάνατων πνευμάτων που κατοικούν μέσα μας, όταν μετακινούμαστε από τον οργανικό στον συνθετικό κόσμο, και τον ρόλο των άβαταρ.

Δημιουργώντας έναν μετανθρωπιστικό ναό, ανοιχτό στην πρόσβαση από παντού με τη μορφή μιας επιτελεστικής εγκατάστασης πολλαπλών οθονών, οι Keiken εξερευνούν τον τρόπο που η ιδεολογία του μετανθρωπισμού (transhumanism) επηρεάζει τον τρόπο του Είναι μας: Εάν μπορούμε, μέσα από τεχνολογίες προσθετικής και αναβάθμισης, να βελτιώσουμε την ανθρώπινη υγεία και να παρατείνουμε την ανθρώπινη ζωή, τι σημαίνει αυτό για τα πνεύματα που μας κατοικούν; Αν το άβαταρ δεν χρειάζεται να γερνάει και να πεθαίνει και αν το μετανθρώπινο σώμα αναβαθμιζόταν και γινόταν αθάνατο, τι σημαίνει αυτό για την κυκλικότητα της φύσης μας; Τι σημαίνει να είσαι ζωντανός ξέροντας ότι η πρώτη μέρα της ζωής σου εμπεριέχει το σπέρμα του θανάτου σου;

Το έργο των Keiken, που δημιουργήθηκε ύστερα από ανάθεση της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, προτείνει το Butoh ως αντίστιξη στα φουτουριστικά μετανθρώπινα σώματα, για να εξερευνήσει την ιδανική έκφραση του ενσώματου άβαταρ. Το Butoh είναι μια ιαπωνική μορφή θεατρικού χορού, που αναπτύχθηκε στα τέλη της δεκαετίας του ’50 από τον Tatsumi Hijikata και τον Kazuo Ohno και ο οποίος εκφράζει μια ριζική αποστασιοποίηση από τις κλασικές και Δυτικές μορφές χορού που συνήθως αποθεώνουν την αθλητικότητα, την ακρίβεια και τον κομφορμισμό. Στην ουσία, το Butoh προσπάθησε να διαταράξει την κοινωνικά προκαθορισμένη απαίτηση από τον χορευτή να επιδεικνύει ισορροπία, δύναμη και αυτοσυγκράτηση, και αντ’ αυτού τον παροτρύνει να συντονιστεί με την ευθραυστότητα. Το Butoh ξεκινά με την απεμπόληση του εαυτού για να εξερευνήσει το Ankoku, τη σκοτεινή ανησυχία που υπάρχει παντού.

Μπορούμε να δημιουργήσουμε ψηφιακά επιτελεστικά έργα Butoh – και, αν ναι, με ποια υλική ενσωμάτωση; Πρέπει να χάσουμε την ισορροπία μας για να την ξαναβρούμε; Τελικά, η αθανασία περνάει μέσα από τον θάνατο;