Συνάντηση με τον Krystian Lupa

Μετά τον εκτοπισμό του από το Teatr Polski, ο Κρίστιαν Λούπα επαναστατεί ενάντια στην καφκική πραγματικότητα της χώρας του και καταφέρνει να ανεβάσει τη «Δίκη» χάρη στη στήριξη ευρωπαϊκών πολιτιστικών οργανισμών. Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση ήταν από τους πρώτους φορείς που προσέτρεξαν για την υλοποίηση του εγχειρήματος και δίνει τη δυνατότητα σε σκηνοθέτες και ηθοποιούς να συναντηθούν μαζί του σε μία ανοιχτή συζήτηση, όπου θα μιλήσει ο ίδιος για τη δουλειά του και, ειδικότερα, για το νέο έργο του.

Το 1943, γεννιέται στη Σιλεσία της Πολωνίας. Στη νιότη του πειραματίζεται με σπουδές φυσικής, αλλά σύντομα στρέφεται προς τις τέχνες. Παίρνει πτυχίο γραφίστα από τη Σχολή Καλών Τεχνών της Κρακοβίας, ενώ αργότερα ακολουθεί κινηματογραφικές και θεατρικές σπουδές. Αντλώντας επιρροές από τον θεατράνθρωπο και εικαστικό Tandeusz Kantor, τον σκηνοθέτη Andrei Tarkovsky και τον θεατρικό σκηνοθέτη Konrad Swinarski, κάνει το σκηνικό του ντεμπούτο στα μέσα της δεκαετίας του '70 και εστιάζει στο ψυχολογικό θέατρο, το θέατρο της εσωτερικότητας και των ανθρώπινων σχέσεων, διάσημος πια για τον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται τις σιωπές και τον χρόνο.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, σε συνεργασία με το Stary Teatr, παρουσιάζει μερικές από τις εμβληματικές σκηνοθεσίες του. Σύντομα αρχίζει να καλλιεργεί τις εμμονές του πάνω στο έργο του Thomas Bernhardt, του Ντοστογιέφσκι, του Τσέχοφ και του Hermann Broch – διασκευάζοντας «Αδελφούς Καραμαζόφ», «Πλατόνοφ», «Υπνοβάτες», «Ιμμάνουελ Καντ» και «Τρεις αδελφές», ενώ από το 1996 εντάσσεται στο δυναμικό του Teatr Polski.

Οι υψηλές ποιότητες του θεάτρου του εντοπίζονται τόσο στη διεισδυτική ερμηνεία των ηθοποιών του όσο και στην εκπληκτική συνοχή των σκηνοθεσιών του. Παρότι έχει φτάσει τα 75 του χρόνια, εξακολουθεί να υπογράφει επιδραστικές παραστάσεις, με πιο πρόσφατες την «Ξύλευση» (2014, Τόμας Μπέρνχαρντ) και τη «Δίκη» (2017).