Το Ελληνικό Σχέδιο 2022-23 | Ο Θησαυρός του Παναγιώτη Τούντα και το νέο στο ρεμπέτικο | Τάσος Ρωσόπουλος: «Ματσαράγκες, πέντε χοροί του υπόκοσμου για σόλο κιθάρα» & «Λαϊκοί Ιππότες»

Με τίτλο «Ο Θησαυρός του Παναγιώτη Τούντα και το νέο στο ρεμπέτικο», άγνωστα και ακυκλοφόρητα τραγούδια του μεγάλου Σμυρνιού συνθέτη συμπληρώθηκαν και ενορχηστρώθηκαν από έναν σύγχρονο σπουδαίο του ρεμπέτικου, τον Μανόλη Πάππο, και παρουσιάστηκαν τμηματικά σε πρώτη εκτέλεση. Το βράδυ της Δευτέρας 3 Απριλίου θα ακούσουμε στο σύνολό τους τα τραγούδια που μέχρι στιγμής έχουν ανασυντεθεί και τα οποία απολαύσαμε το προηγούμενο διάστημα.

Το υλικό του Παναγιώτη Τούντα προέρχεται είτε από προσχέδια μελλοντικών τραγουδιών ή μελωδιών είτε από τραγούδια τα οποία δεν είχαν ολοκληρωθεί στιχουργικά και έτσι παρέμειναν ακυκλοφόρητα. Άλλα απλώς δεν βρήκαν, λόγω συγκυριών, τον δρόμο προς τη δισκογραφία. Όμως, η μεγαλοφυΐα και το προσωπικό ύφος του συνθέτη είναι αναμφισβήτητα καταγεγραμμένα σε αυτά.

Σύγχρονοι ποιητές και στιχουργοί έγραψαν στίχο σε ακυκλοφόρητες μελωδίες του Τούντα, σε μια ετεροχρονισμένη «συνεργασία» με χρονική απόσταση ενός αιώνα. Οι Διονύσης Καψάλης, Γιώργος Κοροπούλης, Κώστας Φασουλάς, Δημήτρης Παπαδημητρίου και Βερόνικα Δαβάκη ανέλαβαν να συμπληρώσουν τον μερικώς ή ολικώς ελλείποντα στίχο, όπου αυτό συνέβαινε.

Ο Μανόλης Πάππος, αδιαμφισβήτητα από τους κορυφαίους εκτελεστές μπουζουκιού του καιρού μας, διατηρεί τα πηγαία χαρακτηριστικά στην έκφραση και τον ήχο του οργάνου, σε μια εποχή όπου το μπουζούκι τείνει να εκφυλισθεί. Σεμνή αλλά μαγική δεξιοτεχνία και αισθητικό μέτρο, καλλιέργεια και βαθιά ποιητική προσωπικότητα, τον τοποθετούν δίκαια ως επιλογή πρώτη για να του εμπιστευτούμε τον θησαυρό του Τούντα.

Τα ευρήματα αποκάλυψαν ένα πλούσιο κοίτασμα περίπου τριάντα τραγουδιών. Ο Μανόλης Πάππος πήρε ως επί το πλείστον μια απλή σελίδα με μόνο το μελωδικό υλικό και τις «ανταποκρίσεις», χωρίς καν τα ακόρντα. Σε σπάνιες περιπτώσεις πήρε πάρτα πιάνου και φωνής, όπου δηλαδή υπήρχαν και τα ακόρντα. Και άλλες φορές μόνο ιδέες «ορφανές», δηλαδή χωρίς ανάπτυξη και, φυσικά, στίχο. Η ομάδα αυτή των ακυκλοφόρητων τραγουδιών του Τούντα περιλαμβάνει ένα ευρύ ρεπερτοριακό φάσμα τραγουδιών και ιδεών και από τις τρεις συνθετικές του περιόδους. Η πρώτη του περίοδος, 1926-1933, περιλαμβάνει τραγούδια της σμυρναίικης σχολής που έχουν καταβολές στο ύφος των δύο πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα της Μικράς Ασίας, όπου έχουμε τη σμίξη των ευρωπαϊκών μουσικών στοιχείων και του παραδοσιακού ύφους. Πάνω σε αυτήν τη νοοτροπία, η συμβολή του Τούντα υπήρξε καθοριστική για την εξέλιξη τους είδους. Σε αυτήν ακριβώς την περίοδο γίνεται ευρύτερα γνωστός στο κοινό και στους μουσικούς και αναδεικνύεται ως ένας από τους πιο αγαπημένους και κορυφαίους συνθέτες. Η δεύτερή του περίοδος τοποθετείται μεταξύ 1934-1937, με εμφανή πλέον την επιρροή του ρεμπέτικου τραγουδιού. Τέλος, στην περίοδο 1937-1941 κυριαρχεί το καθαρά λαϊκό ύφος, με το μπουζούκι σε πρωταγωνιστικό ρόλο.

Τα τραγούδια προέρχονται και από τις τρεις συνθετικές περιόδους του Τούντα, με ρεπερτόριο που περιλαμβάνει: ελαφρά, μικρασιάτικα-καφέ αμάν, ρεμπέτικα και δημοτικά τραγούδια. Άλλα ολοκληρωμένα (και στιχουργικά) και άλλα που συμπληρώθηκαν δημιουργικά με το σύγχρονο δυναμικό στο τραγούδι.

Για τον Παναγιώτη Τούντα, ο ιδρυτής και καλλιτεχνικός διευθυντής του Ελληνικού Σχεδίου, Δημήτρης Παπαδημητρίου, σχολιάζει: «O Π.T. θεωρείται δίκαια ένας μεγάλος συνθέτης του σμυρναίικου ρεμπέτικου. Γνώστης θεωρίας της μουσικής σε βάθος, μας άφησε τέλειες, σχεδόν καλλιγραφημένες παρτιτούρες με εντυπωσιακή για το είδος αυτό σημειογραφία. Ο πετυχημένος πειραματισμός του στην τολμηρή πολυτροπικότητα των μελωδιών του φωτίζει ακόμα και σήμερα μια δύσβατη περιοχή του ελληνικού μελωδισμού. Περιοχή που, για να την βαδίσει ο συνθέτης, του χρειάζεται σπάνιο ταλέντο και γνώση. Είναι δε ο Τούντας, πράγματι, η σπάνια περίπτωση όπου η γνώση της δυτικής μουσικής δεν κατέστρεψε το φυσικό ελληνικό στοιχείο της μουσικής του. Αντίθετα, τον βοήθησε να το επεκτείνει».

Το Ελληνικό Σχέδιο, στο φετινό καλλιτεχνικό του πρόγραμμα, επέλεξε να θέσει στο επίκεντρο και να φωτίσει το ρεμπέτικο τραγούδι, επιχειρώντας την επανεκκίνησή του. Από το ίδιο σημείο όμως που το πήρε η γενιά του Χατζιδάκι προς άλλες πιθανόν κατευθύνσεις, αναζητώντας τις παλαιές πηγές δύναμης και αλήθειας στο σήμερα. Πρόκειται για παραγγελίες έργων που εντάσσονται στον πυρήνα της φιλοσοφίας του, δηλαδή την ανάδειξη και προώθηση πρωτότυπου μουσικού υλικού τόσο από νεότερους όσους και από καταξιωμένους συνθέτες.

Σε αυτό το πλαίσιο έγινε η παραγγελία στον συνθέτη Τάσο Ρωσόπουλο, ο οποίος συνέθεσε δύο έργα, τις «Ματσαράγκες, πέντε χοροί του υπόκοσμου για σόλο κιθάρα» και τους «Λαϊκούς Ιππότες», που θα παρουσιαστούν σε πρώτη πανελλήνια εκτέλεση. Ο συνθέτης σχολιάζει:

«Οι “Ματσαράγκες” είναι ένα έργο που συνδυάζει τη ρεμπέτικη παράδοση με το λόγιο ρεπερτόριο της κιθάρας, ως μια προσπάθεια δημιουργικής αξιοποίησης της παράδοσης σε νέο υλικό. Πέντε γνώριμες φιγούρες αναζητούν έναν χορό προτού βγουν για ματσαράγκες. Ο καθένας τον σκοπό του, ο καθένας τον ρυθμό του, όλοι τους χορεύουν για μια στιγμή ελευθερίας, μια στιγμή δικαίωσης και παρηγοριάς.

Οι “Λαϊκοί Ιππότες” είναι ένα μουσικό έργο για σύνολο δωματίου, που διηγείται αποσπάσματα της ρεμπέτικης ζωής με κεντρικό άξονα τον άγραφο και απαράβατο κώδικα που οι ρεμπέτες προάσπιζαν στο ήθος, την εμφάνιση και τη συμπεριφορά τους. Ένα έργο για το κούρδισμα (καραντουζένι), το μουστάκι, τον ερωτισμό, τα όπλα, το διαρκές παράπονο, το κουστούμι, τη ματαίωση, την αίσθηση ελευθερίας, την περηφάνια, την απομόνωση, το τραγούδι, το χασίς, τον χορό, τη διαμαρτυρία».

Όλες οι δράσεις του Ελληνικού Σχεδίου υποστηρίζονται από το Ίδρυμα Ωνάση.