The Sea Between My Soul

«Στη σύγχρονη κουλτούρα, τα ζώα χρησιμοποιούνται ως ανθρωπομορφικές εκδηλώσεις ανθρώπινου χαρακτήρα και συναισθημάτων, ενώ συχνά τους αποδίδονται ονόματα και προσωπικότητες. Αυτή η τάση εξανθρωπισμού έχει υποστεί μετάσταση, μέσω της λαϊκής φαντασίας, στα κινούμενα σχέδια, τη ζωολογία, τα παιδικά παραμύθια και το Ίντερνετ. Η χρήση των ζώων ως αγωγών ανθρώπινης σοφίας και αφήγησης είναι μια παράδοση τόσο παλιά όσο και ο ίδιος ο χρόνος, αλλά σε καμία άλλη περίοδο αυτή η μυθολογία δεν άγγιξε τέτοια δυσθεώρητα ύψη, καθώς σήμερα πιστεύουμε στ’ αλήθεια ότι τα ζώα αισθάνονται και λειτουργούν περίπου όπως εμείς. Τα ζώα είναι τα εικονικά μας άβαταρ, καθρεφτίζοντας πλήρως την ψυχολογική αντίληψή μας για τον κόσμο, όπως εμείς τον γνωρίζουμε.

Σε αυτό το πολυαισθητηριακό έργο, αυτό το επιτελεστικό καθρέφτισμα επιτείνεται μέσα από την ανάμειξη μαύρου χιούμορ και παραλογισμού, προκειμένου να στοχαστούμε πάνω στο σύγχρονο «εδώ και τώρα»: πάνω στη σκηνή, ταριχευμένα ζώα, που πλέον δεν είναι ζωντανά, αφηγούνται την ιστορία τους από την αρχή έως το τέλος, μέσα από το μεταφορικό σχήμα των λυρικών φολκ τραγουδιών και ενός κακόφωνου ροκ μιούζικαλ. Περίπου όπως και με τα αντίστοιχα εκθέματα στις βιτρίνες των μουσείων φυσικής ιστορίας, έτσι κι εδώ ξετυλίγεται μια δραματική αφήγηση μέσω των άψυχων σωμάτων τους, που απλώς υπαινίσσονται ότι μια φωνή ή μια δράση εκπορεύεται από μέσα τους. Μέσα από συγκεκριμένες πόζες, φωτισμούς, ήχους και χάρη στη δύναμη της υποβολής, η ανθρώπινη φύση μάς υπαγορεύει να δούμε ζωή σε αυτά τα πλάσματα. Δεν είναι πλέον άψυχα δέρματα, καθώς τραγουδούν, παίζουν και, στιγμιαία, ζουν. Ο δίχως αντάλλαγμα θάνατός τους «προς έκθεση» διαγράφεται μέσα από την εικονογράφηση της ζωής.

Όπως ακριβώς τα ζώα έχουν απωθηθεί από το κάδρο μας στη σύγχρονη εποχή, το ίδιο ισχύει και για τον ίδιο τον θάνατο. Μας προκαλεί δυσφορία να βλέπουμε κατάματα τον θάνατο, παρότι ο άνθρωπος είναι αυτός που ευθύνεται για τους περισσότερους θανάτους στον κόσμο. Όλο και περισσότερο αποκρύπτεται από εμάς η όψη του θανάτου, καθώς αποφεύγουμε με κάθε δυνατό τρόπο να τον αντικρίσουμε. Όσο ενοχλητικό κι αν είναι, τα συγκεκριμένα ζώα ενσωματώνουν μια αληθινή αναπαράσταση του θανάτου, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Προκειμένου να αφηγηθεί κανείς μια ιστορία για τον θάνατο, δεν υπάρχει καλύτερος αφηγητής από τους ίδιους τους αποθανόντες. Σαν να έχουν αναστηθεί από ένα άγνωστο παρελθόν, αυτά τα ζώα εξιστορούν το μοιραίο ταξίδι τους μιλώντας από μια διάσταση πέρα από αυτήν που ξέρουμε. Απομακρυσμένα από το φυσικό ενδιαίτημά τους και εκτοπισμένα σε ένα αστικό τοπίο, κάπου κοντά στη θάλασσα, η εμφάνισή τους κατ’ αυτό τον τρόπο προφητεύει τρόπον τινά την τρέχουσα σκοτεινή στιγμή των καιρών μας.» - Raed Yassin