Partita 2

Η παράσταση χωρίζεται σε τρία μέρη με ίση διάρκεια. Τα συστατικά της παράστασης, η μουσική και ο χορός, συναντιούνται μόνο στο τρίτο μέρος: στο πρώτο, η μουσική που ξεχύνεται από το βιολί πλημμυρίζει το απόλυτο σκοτάδι. Καθώς συνεχίζει να αντηχεί στη σκέψη των θεατών, οι δύο χορογράφοι και χορευτές την ερμηνεύουν σιωπηλά, προτού συναντηθούν επί σκηνής με τη βιολονίστρια στο τρίτο μέρος. Η ίδια χορογραφία ερμηνεύεται στο δεύτερο μέρος στη σιωπή και στο τρίτο μέρος με τη μουσική.

Η «Παρτίτα σε φα ελάσσονα» για σόλο βιολί (BWV 1004) του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ (1685-1750) γράφτηκε την περίοδο 1717-23. Υπάρχει μια ανεπιβεβαίωτη θεωρία ότι πρόκειται για αποχαιρετισμό στη μνήμη της πρώτης συζύγου του Μπαχ, της Μαρίας Βαρβάρας, η οποία πέθανε το 1720. Η Partita περιλαμβάνει πέντε μέρη: (1) Allemanda, (2) Corrente, (3) Sarabanda, (4) Giga, (5) Ciaccona.

Η Ντε Κέερσμακερ λέει για το κομμάτι: «Στην "Partita" του Μπαχ όλα είναι χορός. Τα ονόματα των μερών προέρχονται άλλωστε από λαϊκούς χορούς της εποχής. […] Βρίσκω στη μουσική του Μπαχ στοιχεία που με γοήτευαν και στη μουσική του Στηβ Ράιχ: μου αρέσει η επαναληπτική, μαθηματική και ευαίσθητη δομή της που σταδιακά εσωτερικεύεται.»

Ντε Κέερσμακερ: «Όλα άρχισαν στην Αβινιόν. Δεν θυμάμαι ακριβώς πώς έγινε, αλλά κάποια στιγμή είπαμε: “Γιατί να μη χορέψουμε μαζί, για να δούμε τι θα βγει;” Αρχίσαμε να αυτοσχεδιάζουμε, στη σιωπή αν θυμάμαι καλά.» Σαρμάτζ: «Ναι, ήταν κάπως σαν ένα εργαστήριο, όπου εμφανίστηκαν όλα τα στοιχεία που επιλέξαμε αργότερα, όπως το ότι: “το βάδισμά μου είναι ο χορός μου”.»
(Αποσπάσματα από κοινή συνέντευξή τους στον Gilles Amalvi.)

Ο Μπορίς Σαρμάτζ γράφει: «Η φόρμα της Partita στριφογυρίζει στα κεφάλια μας σα να είμαστε κλεισμένοι μέσα σε ένα μουσικό λαβύρινθο. Σαν τα σώματά μας να μοιράζονται ένα μόνο κεφάλι, που δεν ανήκει σε κανέναν από εμάς, κι έχει το σχήμα ενός μουσικού λαβυρίνθου. […] Συνεργάζομαι σε αυτό το έργο, αλλά δεν είμαι παρά ένας μαθητευόμενος που ακολουθεί την Αν Τερέζα, η οποία με τη σειρά της ακολουθεί τη μουσική του Μπαχ. Κάτι θα πρέπει να ακολουθούσε κι εκείνος, και να τον έθετε σε κίνηση. Και όλοι μας αρχίσαμε να κινούμαστε μόλις το ακούσαμε.»

Μετά από σπουδές στη σχολή MUDRA του Μπεζάρ και στην Tisch School of the Arts της Νέας Υόρκης, η Αν Τερέζα Ντε Κέερσμακερ άρχισε να χορογραφεί το 1980. Η δουλειά της ως χορογράφου επικεντρώνεται στη σχέση μουσικής και χορού, ενώ έχει χορογραφήσει σημαντικά μουσικά έργα από διαφορετικές περιόδους. Η σχέση μεταξύ χορού και λόγου διατρέχει επίσης το έργο της. Το 1983 ίδρυσε την ομάδα Rosas και το 1995 την περίφημη σχολή P.A.R.T.S.

Ο χορευτής και χορογράφος Μπορίς Σαρμάτζ έχει παρουσιάσει από το 1996 μέχρι σήμερα σημαντικά χορογραφικά έργα, όπως το πρόσφατο "enfant" (2011) για 26 παιδιά, 9 χορευτές και 3 μηχανές. Στα διαλείμματα των περιοδειών του συμμετέχει σταθερά σε χορογραφικές συναντήσεις αυτοσχεδιασμού. Από το 2009 διευθύνει το Εθνικό Χορογραφικό Κέντρο της Ρεν, το οποίο έχει μετατρέψει σε ένα ιδιότυπο «Μουσείου Χορού» που διέπεται από τις καλλιτεχνικές αρχές του. Το 2011 υπήρξε φιλοξενούμενος καλλιτέχνης του Φεστιβάλ της Αβινιόν.

Η Αμαντίν Μπεγιέρ, συνδημιουργός της παράστασης, άρχισε τις μουσικές της σπουδές μαθαίνοντας φλάουτο με ράμφος. Ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που αργότερα, μετά τις μακρόχρονες σπουδές της στο βιολί, βρήκε ξανά ενδιαφέρον στην μπαρόκ μουσική επιλέγοντας να μαθητεύσει κοντά στην Κιάρα Μπανκίνι στη Βασιλεία. Το 2011 κυκλοφόρησε η ηχογράφησή της με τις σονάτες και παρτίτες του Μπαχ, που έδωσε νέα κατεύθυνση στον τρόπο πρόσληψης της μπαρόκ μουσικής, ενώ απέσπασε διάφορα βραβεία (Diapason d’Or, Choc de Classica, Charles Cros Academy). «Η ερμηνεία της Αμαντίν Μπεγιέρ μας αποκάλυψε πολλούς εσωτερικούς μηχανισμούς της σύνθεσης του Μπαχ και μας οδήγησε στον τρόπο με τον οποίο μπορούμε κι εμείς να την ερμηνεύσουμε», αναφέρει η Ντε Κέερσμακερ.

Η Αν Τερέζα Ντε Κέερσμακερ ήρθε στη Στέγη για πρώτη φορά το 2012 παρουσιάζοντας το κλασικό πλέον "Fase" (1982) και το πρόσφατο έργο της "En Atendant" (2010). Το τελευταίο έργο της, "Cesena" (2011), καθώς και το "En Atendant", παρουσιάστηκαν αρχικά με την αυγή και με το σούρουπο, αντίστοιχα, σε ανοιχτό χώρο του Φεστιβάλ της Αβινιόν.