Μουσική για το Νέο Κόσμο

Δημήτρης Ανδρικόπουλος

«Σε λίγο είναι που ο αέρας θα γίνει πιο ψυχρός...»
για σαξόφωνο, κλαρινέτο, δύο εκτελεστές κρουστών, βιολί, βιόλα και αφηγητή

Δουργούτι: μια γειτονιά με μεγάλη ποικιλομορφία εικόνων και ιστοριών, μια γειτονιά όπου η διαφορετικότητα και η συνύπαρξη μέσα σε αυτήν ήταν και είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της.
Αυτή η περιγραφή της διαφορετικότητας είναι ένα από τα στοιχεία που μπορούμε να διακρίνουμε μέσα στα κείμενα του UrbanDig Project, κείμενα που αποτέλεσαν τη βάση για το «Σε λίγο είναι που ο αέρας θα γίνει πιο ψυχρός...»
Ο αφηγητής, από τη μια μεριά, και το ARTéfacts ensemble, από την άλλη, μπλέκουν σε ένα παιχνίδι περιγραφής εικόνων και καταστάσεων, ένα παιχνίδι που επιδιώκει να αντικατοπτρίσει την ποιητική της γειτονιάς και των ανθρώπων της.

Το «Σε λίγο είναι που ο αέρας θα γίνει πιο ψυχρός...» είναι γραμμένο για το ARTéfacts ensemble.
http://www.dimitrisandrikopoulos.com/english/Home.html

Εσθήρ Λέμη

«Πρόσωπον: 61° Βόρεια»
για σαξόφωνο, κλαρινέτο, τρεις εκτελεστές κρουστών, βιολί, βιόλα και αφηγητή

«Έναν εφηβικό χειμώνα, επέστρεφα με τους συνομήλικους φίλους μου αργά τη νύχτα, όταν ο Δ. αγκάλιασε έναν εγκαταλελειμμένο ψύκτη νερού. Ο Δ. στάθηκε στη στιγμή αυτή, εξερευνώντας το στρεβλωμένο και παραπεταμένο αντικείμενο σαν να ήταν ένα ιερό κρουστό. Συγχρονίσαμε το ρυθμό μας και οι άλλοι δυο φίλοι, ανακαλύπτοντας ήχους, και θυμάμαι τον Σ. να μου λέει χτυπώντας ρυθμικά τη φιάλη: “Ο ψύκτης είναι ένα απίστευτο μουσικό κρουστό. Να γράψεις μουσική μια μέρα γι’ αυτό”.
Το «Πρόσωπον: 61° Βόρεια» εμπεριέχει και ένα παιχνίδι ενηλικίωσης μέσα από τη μουσική εκπαίδευση. Είναι δέκα λεπτά αφιερωμένα στην ευρηματική εξέλιξη της σύνθεσης ως κατασκευής μιας άυλης αποσκευής και περιουσίας, καθώς και στην οπτική της γραμμικής εξέλιξης της ζωής – σαν ένα παιχνίδι jenga. Η μουσική προστατεύει, σε μια διασπορά, τη συνεργία.»
http://esthir.info/index.html

Νικόλας Τζώρτζης

"Treillis"
για σαξόφωνο, κλαρινέτο, δύο εκτελεστές κρουστών, βιολί, βιόλα

Το έργο "Treillis" (φράχτες) μπορεί καταρχήν να θεωρηθεί ντοκιμαντέρ, μια φαντασιακή περιπλάνηση στο Δουργούτι μέσα στο χρόνο, που προσπαθεί να αποτυπώσει την εξέλιξη της γειτονιάς αυτής. Αρχικά, οι ήχοι είναι εξαιρετικά εύθραυστοι, όπως ακριβώς ήταν και οι πρώτες παράγκες τη δεκαετία του 1920. Στην πορεία, η μουσική γίνεται πιο συμπαγής, πιο πυκνή και πιο θορυβώδης, ακολουθώντας πορεία αντίστοιχη με αυτήν της αστικής ανάπτυξης. Στα πλαίσια της λογικής του ντοκιμαντέρ, ακούμε μαρτυρίες ανθρώπων οι οποίοι έζησαν ή ζουν στο Δουργούτι, που δίνουν ένα στίγμα για τη σχέση των κατοίκων με την πόλη. Εσωστρεφές, με έμφαση στην ιδέα της περιστροφής, το έργο θέλει να δημιουργήσει την αίσθηση μιας ενέργειας καταδικασμένης εντός σαφώς προκαθορισμένων ορίων, χωρίς τη δυνατότητα εκτόνωσης ή διαφυγής.
http://www.nicolastzortzis.org/

Παναγιώτης Κόκορας

"Asphyxia"
για σαξόφωνο, κλαρινέτο, δύο εκτελεστές κρουστών, βιολί, βιόλα

Το έργο "Asphyxia" είναι μια ηχοσύνθεση, όπου ο κλασικός ήχος των οργάνων, η νότα ή το μέτρο, είναι ένα μικρό υποσύνολο του όλου. Ο ήχος είναι η μουσική· οργανωμένος από τη φύση του, συνιστά τόσο το μικρόκοσμο όσο και το μακρόκοσμο του έργου. Το έργο χαρακτηρίζεται από ένα υπερ-ιδιωματικό γράψιμο που ξεπερνά τα στερεότυπα της κλασικής οργανικής γραφής και εκτέλεσης, όμως παραμένει βαθιά συνδεδεμένο με το ηχητικό δυναμικό του κάθε οργάνου. Τόσο το κλαρινέτο όσο και το σαξόφωνο χρησιμοποιούν ένα συνθετικό καλάμι που αναπτύχθηκε από τον συνθέτη, τα κρουστά εξελίσσουν μια δεξιοτεχνία σε διάφορα ηχητικά αξεσουάρ κυνηγιού, μεταξύ άλλων, ενώ τα έγχορδα παίζουν σε προετοιμασμένα όργανα με ασυνήθιστο κούρδισμα. Ο κάθε ήχος μπορεί να σχετίζεται με άλλους ήχους, μέσα ή έξω από το έργο, αλλά ταυτόχρονα είναι μια αυτόνομη και ανεξάρτητη οντότητα. Κάθε ήχος, από μόνος του, φέρει τα δικά του ακουστικά χαρακτηριστικά, νόημα, κίνηση, συναίσθημα και συνειρμούς. Η ηχητική μνήμη δεν βιώνεται ως στιγμή, αλλά ως αισθητηριακά πακέτα, και η εμπειρία δεν είναι πλέον διαδοχική, αλλά διαχέεται σε μια ολιστική αίσθηση.
http://www.panayiotiskokoras.com/

Γιάννης Κυριακίδης

"The Musicians of Dourgouti"
για σαξόφωνο, κλαρινέτο, μαρίμπα, πιάνο, βιολί, βιόλα, προηχογραφημένο υλικό και προβαλλόμενο κείμενο

Η σύνθεση βασίζεται στη μεταγραφή μιας συνέντευξης ενός κατοίκου του Νέου Κόσμου, του Ιωσήφ Γκεβονίου, όπως καταγράφηκε από τον Γιώργο Σαχίνη. Στη συνέντευξη, στην αρχή της οποίας ο ίδιος τραγουδάει ένα διάσημο παλιό τουρκικό τραγούδι, το “Bekledim De Gelmedim” του Yesari Asım Arsoy, δίνει μια περιγραφή για τη μουσική ζωή και τους πολλούς μουσικούς που συναντούσε στις δεκαετίες του 1950 και του 1960, οι οποίοι ζούσαν στο Δουργούτι. Δίνει επίσης μια ιδέα της πολυπολιτισμικότητας και του ρόλου που έπαιζε η μουσική στην καθημερινή ζωή εκεί. Στο κομμάτι, η φωνή της ομιλίας, αν και δεν ακούγεται ποτέ άμεσα, μεταφράζεται σε μουσικό υλικό.
http://www.kyriakides.com/bio.html

Παρασκευή 26 Μαΐου
Μετά τη συναυλία, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές
Συντονισμός: Χρήστος Καρράς, Γενικός Διευθυντής και Καλλιτεχνικός Διευθυντής Μουσικής της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση

Η ΑΜΚΕ Όχι Παίζουμε/UrbanDig Project ιδρύθηκε το 2004 από τον σκηνοθέτη Γιώργο Σαχίνη και τη χορογράφο Ειρήνη Αλεξίου. Τα μέλη της ομάδας προέρχονται από διάφορους χώρους των τεχνών και των επιστημών. Δημιουργεί παραστάσεις που συνδυάζουν το θέατρο, το χορό και το υλικό του χώρου παράστασης, είτε πρόκειται για θεατρική σκηνή (κύκλος «Συγγραφείς του Κόσμου») είτε για την πόλη (πρόγραμμα UrbanDig Project). Με το UrbanDig, η τοπική κοινότητα ανοίγει το σπίτι της, βγαίνει στην «γειτονιά» του προγράμματος –τοπική, υπερτοπική, πολυσυλλεκτική–, πρωταγωνιστεί στην αποκάλυψη του εαυτού της. Κίνητρο, αφορμή, ζητούμενο και εορταστικό φινάλε αποτελεί πάντα μια επιτόπια παράσταση. Η αλληλεπίδραση της καλλιτεχνικής ομάδας με τον τόπο ξεπερνά κατά πολύ τη χρήση του αστικού χώρου ως νέου, εναλλακτικού σκηνικού και οδηγεί σε μια πολυεπίπεδη χαρτογράφηση της κοινότητας, μέσα από δράσεις συλλογής ιστοριών, δεδομένων, αλλά και αποτύπωσης των πολλαπλών εικόνων του χώρου και της κοινότητας, που δίνει τροφή στη δημιουργία ταυτότητας, αρχείου και, τελικά, σεναρίου.

Η ομάδα έχει διακριθεί, μεταξύ άλλων, στο AltoFest 2015 (1ο βραβείο), στο ACEA EcoArt International Contest 2011, στο TEDxAthens Challenge 2010 (1ο βραβείο), ήταν υποψήφια για δύο βραβεία από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών και έχει συμμετάσχει στην Prague Quadrennial of Performance Design and Space 2015. Επόμενος σταθμός της ομάδας Όχι Παίζουμε και του Urban Dig, μετά το Δουργούτι, είναι η περιοχή της Ομόνοιας.
https://www.urbandigproject.org/