Faces / Πρόσωπα

Η έκθεση διερευνά την αποξένωση του ατόμου, το οποίο βρίσκεται παγιδευμένο ανάμεσα στον εαυτό του, στην αντίληψη που έχει γι’ αυτόν και στην κοινωνία, και σχολιάζει τα συναισθήματα της μοναξιάς και πνευματικής αλλοτρίωσης που ανακύπτουν από αυτή τη συγκρουσιακή σχέση.

Η ταινία “Faces” [«Πρόσωπα»] του Τζον Κασσαβέτη (1968) αποτελεί τη μεταφορά για την έκθεση αυτή, η οποία εστιάζει σε καλλιτέχνες που καταπιάνονται με τη δυσάρεστη και συχνά δραματική σχέση μεταξύ του εαυτού, της αυτο-αναπαράστασης και του άλλου.

Στη συγκεκριμένη ταινία, ο Κασσαβέτης αναλύει την απομόνωση του ατόμου και το πώς αυτή η κατάσταση αντανακλάται και εκφράζεται στη νεύρωση του προσώπου. Η ένταση της ταινίας δημιουργείται από τα προσωπικά ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά, τα οποία οδηγούν εξελικτικά καθέναν από τους ηθοποιούς του σε ένα αντιφατικό, σύνθετο και πολυεπίπεδο άτομο. Σαν να πρόκειται για θεατρικό έργο, ακολουθώντας μια αλληλουχία μη-γεγονότων, ξεσπασμάτων, καταστάσεων περισυλλογής και εκ νέου ξεσπασμάτων, σκηνοθετεί τις ανεξέλεγκτες ψυχολογικές διαρθρώσεις ηθοποιών σε ρόλο ενηλίκων που πληγώνονται και πληγώνουν.

Τα έργα της έκθεσης απηχούν την αίσθηση του εύθραυστου που διαπερνά τη συναισθηματική, ψυχολογική ή κοινωνική αφηγηματική του Κασσαβέτη. Η έκθεση στο σύνολό της αντανακλά την ατμόσφαιρα της ταινίας, το έντονο αίσθημα της αλλοτρίωσης, το οποίο στην ταινία καλύπτεται –και την ίδια στιγμή αποκαλύπτεται– μέσω ενός προσωπείου, που δεν είναι άλλο από το πρόσωπο.