«Τρεις Αδερφές» του Άντον Τσέχοφ

Ξεχάστε τη Μόσχα και την προεπαναστατική Ρωσία. Ο Δημήτρης Ξανθόπουλος ανεβάζει τις «Τρεις Αδερφές» (1901) με την πίστη ότι όλοι οι τόποι και όλες οι εποχές βρίσκονται πάνω σε ένα ρήγμα, σε μια κατάσταση διαρκούς αναταραχής. Διατηρεί, ωστόσο, το στρατιωτικό περιβάλλον της επαρχιακής κωμόπολης στο οποίο έχουν εγκλωβιστεί οι τρεις κόρες και ο μοναχογιός ενός νεκρού πια στρατηγού. Όλοι τους έχουν τον διακαή πόθο να επιστρέψουν στην εξιδανικευμένη πόλη των παιδικών τους χρόνων. Αδυνατούν, όμως, να κάνουν κάτι για αυτό.

Όπως επισημαίνει ο σκηνοθέτης: «Βαλτώνουν στη φαντασίωση κάποιας “ζωής” σε κάποια “Μόσχα”. Παγιδευμένοι στον εαυτό τους, χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα. Έξω από τους τοίχους του σπιτιού τους, συντρίβονται. Αυτή η αναμέτρηση με το έξω γίνεται το κέντρο της παράστασης. Αυτή η αναμέτρηση είναι και η ιστορία του καθενός μας. Η αγωνία να βρούμε τη θέση μας σε έναν κόσμο στον οποίο ήρθαμε ξαφνικά, χωρίς λόγο και αιτία.»

«Η πρώτη γνωριμία με τα έργα του Τσέχοφ είναι συχνά απογοητευτική· με δύο-τρία λόγια συνοψίζεις την υπόθεση. Η γοητεία τους όμως δεν βρίσκεται στον διάλογο ή στην πλοκή, αλλά στο νόημα που είναι κρυμμένο κάτω από τα λόγια, στις παύσεις και στις σιωπές, στην ψυχική δράση των ηρώων.» Αυτά έγραφε ο πρώτος σκηνοθέτης των έργων του Άντον Τσέχοφ, Κονσταντίν Στανισλάφσκι.

Στην παράσταση του Δημήτρη Ξανθόπουλου, τον πρωταγωνιστικό ρόλο της μικρότερης αδερφής, της Ιρίνα, επωμίζεται μια 18χρονη μη επαγγελματίας ηθοποιός, η Καλλιόπη Κανελλοπούλου-Στάμου, η οποία ως ερασιτέχνης έχει λάμψει με το ταλέντο της στο Φεστιβάλ Εφηβικού Θεάτρου (Onassis Youth Festival) της Στέγης.

Είναι η τρίτη φορά που η Στέγη παρουσιάζει έργο του Άντον Τσέχοφ. Η πρώτη ήταν το 2015 με τον «Βυσσινόκηπο» σε σκηνοθεσία του Νίκου Καραθάνου, ενώ το 2016 παρουσιάστηκε το “Who Left this Fork Here” του Daniel Fish στο πλαίσιο του φεστιβάλ "Made in USA", μια καλωδιωμένη σκηνική ανατομία της τρίτης πράξης των «Τριών Αδερφών».

Ο Δημήτρης Ξανθόπουλος ανεβάζει τις «Τρεις Αδερφές» δέκα χρόνια μετά τον «Γλάρο» του Τσέχοφ, το έργο με το οποίο πήρε το βάπτισμα του πυρός ως σκηνοθέτης.