Συνηχήσεις 2019

Edvard Grieg: “Wedding day at Troldhaugen” (1886)
E. Grieg: “4 Norwegian Dances” (1880)
Johannes Brahms: “Hungarian dances” (1ο Βιβλίο) (1869)
John Adams: “China Gates” (1986) – σόλο: Χρήστος Σακελλαρίδης
Takeshi Yoshimatsu: “Pleiades Dances VIII” (2000)
T. Yoshimatsu: “Regulus Circuit” (1978) – σόλο: Beata Pincetić
Tomohiro Moriyama: “Let’s Play a Duet” (2014)

• Η καθοριστική επιρροή της νορβηγικής παραδοσιακής μουσικής στον Έντβαρντ Γκριγκ μπορεί να γίνει αισθητή σχεδόν σε όλα τα έργα του. Ο «Γάμος στο Τρόλντχαουγκεν» γράφτηκε το 1886, για την επέτειο των 25 ετών του γάμου του ίδιου του συνθέτη με τη σύζυγό του, Νίνα. Οι «Νορβηγικοί Χοροί», op. 35, είναι μεταγραφές για πιάνο ντούο παλιών λαϊκών μελωδιών, τις οποίες βρήκε ο Γκριγκ από μια συλλογή του μουσικολόγου και ερευνητή Ludvig Mathias Lindeman.
  
  
• Οι «Ουγγρικοί Χοροί» του Μπραμς, από την άλλη μεριά, δεν προέρχονται από την ουγγρική παραδοσιακή μουσική, αλλά φιλτράρουν τη μουσική των Ρομά της Ουγγαρίας μέσα από την αισθητική του συνθέτη. Όπως και άλλα σετ εθνικών χορών του 19ου αιώνα, οι «Νορβηγικοί Χοροί» του Γκριγκ και οι «Ουγγρικοί Χοροί» του Μπραμς αρχικά γράφτηκαν για πιάνο ντούο, προκειμένου να ικανοποιήσουν τη ζήτηση για μουσική δωματίου και ενορχηστρώθηκαν αργότερα για συμφωνική ορχήστρα.
  
  
• Ο συνθέτης Τζον Άνταμς δημιουργεί ένα μουσικό παλίνδρομο, όπου κάθε αρμονική αλλαγή αναδιπλώνεται με το αντίστοιχο είδωλό της κατά τη διάρκεια του κομματιού. Θα μπορούσαμε να το φανταστούμε σαν το ξετύλιγμα ενός διπλού έλικα DNA, συνδυάζοντας αρμονικές κλίμακες που θυμίζουν την πεντατονικότητα της κινέζικης μουσικής.
  
  
• Εμπνευσμένα από τους αστερισμούς των Πλειάδων και τον Βασιλίσκο (Regulus) από τον αστερισμό του Λέοντα, τα κομμάτια για σόλο πιάνο του Τακέσι Γιοσιμάτσου αποτελούν, σύμφωνα με τα λόγια του συνθέτη, μια απόπειρα να γράψει πρελούδια για το μοντέρνο πιάνο, όπου αντικατοπτρίζει με μια Ζεν αισθητική τις Inventions του J.S. Bach μέσα από σουiτες φανταστικών χορών, που γεφυρώνουν το παρελθόν με το μέλλον.
  
  
• To έργο “Let’s Play a Duet” του Τομοχίρο Μοριγιάμα αξιοποιεί στο έπακρο τις ικανότητες ενός πιανιστικού ντούο, κάτι που προσδίδει και μια έντονη θεατρικότητα στην ερμηνεία του. Βασισμένο στις αβανγκάρντ τεχνικές της σύγχρονης κλασικής μουσικής και με πινελιές της παραδοσιακής ιαπωνικής μουσικής, χαρακτηρίζεται από έντονο χιούμορ, μια παρωδία στο boogie-woogie και ένα παιχνίδι ανάμεσα σε αντικρουόμενους χαρακτήρες. Μια μουσική περιπέτεια που πρέπει να ακούγεται με ανοιχτό μυαλό!