Cementary

Η Πατρίσια Απέργη πραγματοποιεί τη χορογραφική της έρευνα in situ, μελετώντας κινητικούς κώδικες που γεννιούνται στην πόλη για να τους εντάξει στη συνέχεια στο σκηνικό χώρο. Αυτή η διαδικασία επιτρέπει στη χορογράφο να εμπλουτίσει το λεξιλόγιό της με στοιχεία που δεν αναγνωρίζονται αυτομάτως ως «χορευτικά», αλλά λειτουργούν ως ψηφίδες της ίδιας της καθημερινότητας εντός του θεάτρου. Έτσι, η σκηνή λειτουργεί ως συνέχεια του αστικού τοπίου, επιχειρεί να συγκεράσει το «μέσα» και το «έξω», δημιουργώντας έναν ιδιαίτερο διάλογο με τα διαρκώς μεταβαλλόμενα δεδομένα της πόλης. Όπως έχει δηλώσει και η ίδια, «το δημιουργικό κομμάτι υποχρεωτικά τροφοδοτείται από τα κοινωνικά δρώμενα, αφού εντείνεται η ανάγκη για έκφραση και δράση».

Λόγω της θεματικής των έργων της, η Πατρίσια Απέργη χαρακτηρίζεται από το διεθνή Τύπο ως «η χορογράφος της γενιάς της κρίσης». Πράγματι, από το “Era poVera”, στο πιο πρόσφατο «Πλάνητες», η Απέργη θεωρεί πως η δημιουργικότητα δεν μπορεί να μένει ανεπηρέαστη από το κοινωνικό περιβάλλον μέσα από το οποίο αναδύεται. Έτσι, είτε πρόκειται για τη βίαιη και καταστροφική σχέση του σώματος με την πόλη (ή του σώματος της πόλης με τους κατοίκους της), είτε για τους αφανείς, ανέστιους κατοίκους της, το ζητούμενο είναι να δημιουργηθεί επί σκηνής ένα πρίσμα κατανόησης των φαινομένων που εκδηλώνονται ή εκτονώνονται στο καθημερινό αστικό τοπίο.

Πέρα από το διάλογο με τη σύγχρονη αστική πραγματικότητα, η δουλειά της Απέργη χαρακτηρίζεται από μια ιδιάζουσα «ελληνικότητα». Το στοιχείο αυτό δεν έχει να κάνει με το φολκλόρ, μεταμοντέρνο πάντρεμα του παλιού με το νέο, αλλά αποκαλύπτει το ίδιο το θραυσματικό στοιχείο εντός της ελληνικής ταυτότητας: το διχασμό ανάμεσα στο ένδοξο παρελθόν και την κατακερματισμένη σύγχρονη κουλτούρα του Νεοέλληνα. Έτσι, και το κινητικό της λεξιλόγιο ξεπηδά από τις ρωγμές του τοπίου του σύγχρονου χορού στην Ελλάδα. Πρόκειται για ένα μείγμα χοροθεατρικών στοιχείων με μια λανθάνουσα αφηγηματική τάση σε συνδυασμό με εντελώς εφήμερες αστικές «ντοπιολαλιές». Σκοπός της είναι να αναδείξει ότι η γλώσσα του χορού είναι διαρκώς εν τω γίγνεσθαι, ανοιχτή σε πειραματισμούς και επιμειξίες. Σύμφωνα με τα λεγόμενά της, «[τα πάντα] χορεύονται. Ακόμη και οι ειδήσεις».

«Η πόλη μου με βρίσκει απέναντι. Έμαθα να διαβάζω το μπετό, έπαιξα με τα σκουπίδια του φίλου μου και όρισα το χορό μου με κάγκελα. Η πόλη μου με βρίσκει εκεί. Εκεί που ο δρόμος χρωματίστηκε. Εκεί που ανακυκλώθηκαν οι καλημέρες. Και καταλαμβάνω ένα μέτρο μόνο και την ανάσα μου. Μαζί με σύγχρονες απαγορεύσεις και μερικές κλήσεις. Ακολούθησα τις γόπες και περιμένω την αλλαγή. Η πόλη έδωσε σοφές αναλογίες στη διαστροφή της. Ντύθηκε πρωτεύουσα. Και με άφησε να ανήκω στην γκρίζα ζώνη της. Τώρα με βαλς θα γιορτάσω την ανατροπή της εικόνας της. Γιατί τώρα πια η πόλη μου με βρίσκει δίπλα. Σε φώτα κόκκινα θα αγοράσει την κρίση. Και ρόζ στένσιλ θα βρέξει τους τοίχους της. Ραντεβού στην πλατεία Μαβίλη, κάτω από το Λυκαβηττό και πάνω από τα γραφεία σας.» [Απόσπασμα από συνέντευξη της χορογράφου στον Δημήτρη Κυριαζή. Πηγή: www.lifo.gr.]

Πέμπτη 2 Μαρτίου

Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές
Συντονισμός: Γιώργος Μητρόπουλος, δημοσιογράφος