a Punch of Losers

Στο διαρκές πηγαινέλα της ιστορίας, πώς καταγράφεται και εξιστορείται η πορεία των ηττημένων; Τι είναι αυτό που τροφοδοτεί την ακούραστη, σχεδόν παιδική επιμονή τους να ανασυγκροτηθούν και να «ηττηθούν καλύτερα»;

Με τη γνωστή φράση του Λένιν, «ένα βήμα μπρος, δυο βήματα πίσω», να χαρακτηρίζει τον παλμό του έργου, η χορογράφος Μαργαρίτα Τρίκκα καταθέτει τον δικό της ποιητικό στοχασμό για την ιστορία των ηττημένων. Φέρνει στην σκηνή μια ομάδα από επίλεκτους χορευτές, οι οποίοι, ως άλλοι ακούραστοι συνοδοιπόροι, αναμετριούνται μετωπικά με την επιθυμία τους να μην εγκαταλείψουν τον αγώνα. Όντως, ο σταθερός βηματισμός τους έχει ορμή και ταλάντωση· άλλοτε εκρήγνυται σωματικά και άλλοτε ελαττώνεται σαν απόηχος μιας ένδοξης μάχης, σαν γρήγορη ανάσα που καταλαγιάζει.

Η Μαργαρίτα Τρίκκα στο έργο "a Punch of Losers" τάσσεται «υπέρ των ηττημένων που ζουν την ιστορία» και μας προτρέπει να διαφυλάξουμε την παιδική τόλμη και ιλαρότητα, συνθήκη αναγκαία πίσω από την ακούραστη υπεράσπιση της τρωτότητάς μας. Κι ενώ όλα φαίνεται να οδηγούν αναπότρεπτα προς τη μελαγχολία της αντίστασης, η χορογράφος ανατρέπει την όποια ηττοπαθή διάθεση, εντοπίζοντας την αξιοπρέπεια στον αγώνα των ηττημένων.

«Είμαστε οι Ηττημένοι. Είμαστε αυτοί κι αυτές που δεν παραδέχονται την ήττα τους, αυτοί οι γελοίοι. Αυτοί που, εάν δεν υπάρχει κάτι για ν' αγωνιστούν, θα το εφεύρουν. Αυτοί κι αυτές που θρηνούν τον χαμένο αγώνα, όχι γιατί χάσανε, αλλά γιατί μπορεί να ‘ναι ο τελευταίος.» Με αυτά τα λόγια ξεκινά η νέα δουλειά της ομάδας Prolet OCD, που αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας με θέμα την ήττα.

Η χορογράφος, σε συνέντευξή της, έχει μιλήσει για την «αιώνια» πάλη νου και σώματος: «Το σώμα έχει μνήμη και κάποιου είδους δική του ευφυΐα. Όπως υπάρχει, για παράδειγμα, συλλογική μνήμη ή συλλογική συνείδηση, έτσι υπάρχει και η συλλογική σωματική μνήμη. Νομίζω ότι την ώρα που χορεύουμε γίνεται μια μικρή μάχη για το ποια “νόηση” θα κυριαρχήσει. Σίγουρα, η σωματική νόηση παίζει στο γήπεδό της και είναι εύκολο να κυριαρχήσει – κι έτσι η εγκεφαλική σκέψη επιτέλους να σιωπήσει. Όταν χορεύουμε, έχουμε το γνώριμο συναίσθημα ότι δεν σκεφτόμαστε τίποτα. Όμως, σε καμιά περίπτωση δεν πιστεύω ότι κάνει παύση η σκέψη μας. Παραμονεύει στη γωνία και σε μια στιγμή που πραγματικά θα έχουμε αφεθεί στη σωματικότητα... μπουμ! Ύπουλα θα πεταχτεί και θα μας την χαλάσει... Κι έτσι η μάχη ξεκινάει πάλι.»

Υπάρχει ιστορία των ηττημένων; Γνωρίζουμε ότι η ιστορία, κατά κανόνα, ταυτίζεται με τους νικητές. Και οι κυρίαρχοι βαδίζουν στις λεωφόρους που άνοιξαν οι νικητές. Η απώλεια, όμως, για τους ηττημένους δεν είναι πάντα υλική, δεν σχετίζεται μόνο με τα λάφυρα που αποσπούν οι νικητές. Είναι συχνά κι αυτό το «σβήσιμο» του χρόνου, της μνήμης που δύναται να ανασυγκροτεί τον αγώνα και να τοποθετεί τους ηττημένους πίσω στην ιστορία.