Tabita Rezaire

Η Tabita Rezaire είναι η αιωνιότητα που λαχταρά να βιωθεί σε ανθρώπινη μορφή. Η πορεία της ως καλλιτέχνιδας, ακολούθου, γιόγκι, βοηθού μητρότητας και σύντομα και αγρότισσας, προσανατολίζεται στην εκδήλωση του θεϊκού στοιχείου στον εαυτό της και πέρα από αυτόν.

Στην αιώνια αναζήτησή της, η επιθυμία της Tabita για επαφή εκφράζεται μέσα από μια πρακτική που συμπεριλαμβάνει διαφορετικές διαστάσεις και η οποία οραματίζεται την επιστήμη των Δικτύων –οργανικών, ηλεκτρονικών και πνευματικών– ως μία θεραπευτική τεχνολογία που θα εξυπηρετήσει τη μετάβαση προς τη συνείδηση της καρδιάς.

Καθώς ενστερνίζεται την ψηφιακή, σωματική και προγονική μνήμη, καταδύεται στο επιστημονικό φαντασιακό και στη σφαίρα του μυστικισμού, ώστε να γιατρέψει τις πληγές της αποικιοκρατίας και την ενεργειακή απευθυγράμμιση που επηρεάζει τα τραγούδια του σώματος, του νου και του πνεύματος. Το έργο της Tabita ριζώνει σε χωροχρόνους, όπου η τεχνολογία και η πνευματικότητα γίνονται γόνιμο έδαφος για να καλλιεργηθούν οράματα για επαφή και χειραφέτηση. Μέσω της εικονικής διασύνδεσης, που προσφέρει η οθόνη, και θεραπευτικών κύκλων, οι προσφορές της έχουν στόχο να καλλιεργήσουν τη συλλογική μας ανάπτυξη και να επεκτείνουν την ικανότητά μας για συντροφικότητα.

Η Tabita έχει τη βάση της κοντά στο Καγιέν της Γαλλικής Γουιάνας, όπου αυτή την περίοδο ασχολείται με τις αγροτικές σπουδές και τη δημιουργία του AMAKABA –το όραμά της για μια συλλογική θεραπευτική πρακτική στο δάσος του Αμαζονίου. Η Tabita είναι αφοσιωμένη στο να γίνει μια «μητέρα του κόσμου».

Εκπροσωπείται από την γκαλερί Goodman της Νότιας Αφρικής.

Η Tabita Rezaire συμμετείχε στο πρόγραμμα Οnassis AiR Emergency Fellowship 2020-21.

Η σοφία του δάσους

Πρόσφατα ξεκίνησα ένα ταξίδι στον κόσμο της σοφίας της γης. Ζω στο δάσος του Αμαζονίου κοντά στην Καγιέν, την πρωτεύουσα της Γαλλικής Γουιάνας, όπου νιώθω το κάλεσμα της φροντίδας της γης. Να μάθω από το δάσος. Να μεγαλώσω μαζί με το δάσος. Να ανακτήσω την αρχέγονη συνδέσή μας με το δάσος, την ιερή κατανόηση των ρυθμών μας, τον σεβασμό των αναγκών μας, την αλληλεξάρτησή μας. Το ευ ζην των ανθρώπων συνδέεται βαθιά με τη ζωή των δασών, με μια ζωή στην οποία το οικοσύστημα του Αμαζονίου είναι η μητέρα όλων μας, το ζωτικής σημασίας μεγαοικοσύστημα που είναι ρυθμιστής του κλίματος και απορροφά τον άνθρακα, αλλά και ορίζει το βάθος της σοφίας. Να ζεις με το δάσος. Να ζεις για το δάσος. Ώστε το δάσος να μπορεί να ευημερεί και μετά το πέρασμά μας στο βασίλειο των προγόνων. Ώστε όλοι αυτοί που θα βρεθούν σ’ αυτή τη γη μετά από μας να μπορούν να δεχτούν την ευλογία και τον πλούτο του δάσους του Αμαζονίου. Αυτή είναι η συλλογική μας ευθύνη. Να γίνουμε το δάσος.

Η σοφία του κακάου

Αυτή την περίοδο εκπαιδεύομαι σε αγροτικές εργασίες για να γίνω καλλιεργήτρια κακαόδεντρων. Μπορεί κάτι τέτοιο να φαίνεται άσχετο με την τέχνη, αλλά πιστεύω πως και οι δύο χώροι περιέχουν στην ουσία τους την ίδια τη δύναμη της δημιουργίας. Όταν καλλιεργείς δημιουργική ενέργεια είτε για να δημιουργήσεις ένα έργο τέχνης είτε να μεγαλώσεις δέντρα, και τα δύο αυτά απαιτούν την ίδια προσοχή και αφοσίωση στη διαδικασία της μεταμόρφωσης. Ως μελλοντική παραγωγός κακάο, θεωρώ ζωτικής σημασίας την καταβύθιση στις πολύπλευρες διαστάσεις αυτού του αγαθού –υπό το πρίσμα της γεωργίας, της ιστορίας, της επιστήμης, της πολιτικής και της πνευματικότητας. «Η τροφή των θεών» έχει παίξει πολλές φορές κεντρικό ρόλο στην κοινωνικο-οικονομικο-μυστικιστική δυναμική. Έχοντας εμπνεύσει μυθολογίες, οικονομικές καταστροφές, δουλειές εκμετάλλευσης, βοτανικές συναλλαγές ή γαστριμαργικές εμπειρίες, η ιστορία και η βιομηχανία του κακάου είναι εξίσου συναρπαστική όσο και πολύπλοκη. Αυτή η ερευνητική πορεία είναι το έργο στο οποίο έχω αφιερωθεί ως κόρη του δάσους του Αμαζονίου.

Καθώς προχωράω σε αυτό το ταξίδι στην τέχνη της θρέψης –της γης, του ποταμού, του δάσους, των ανθρώπων, αλλά και του πνεύματος– ζητώ την υποστήριξη όλων, ώστε να δημιουργήσω μια σχέση με το κακάο που να είναι ταυτόχρονα οικεία και θεϊκή.