Jérôme Bel

Ο Ζερόμ Μπελ ζει στο Παρίσι και εργάζεται σε όλο τον κόσμο.

Το πρώτο του έργο, “nom donné par l'auteur” (όνομα δοσμένο από τον συγγραφέα, 1994), είναι μια χορογραφία αντικειμένων. Το δεύτερο, με τίτλο “Jérôme Bel” (1995), βασίζεται στην πλήρη γύμνια των ερμηνευτών. Το τρίτο, “Shirtologie” (1997), παρουσιάζει έναν ηθοποιό να φοράει πολλά T-shirts. Στο “Le dernier spectacle” («Η τελευταία παράσταση», 1998), μέσα από συνεχείς αναφορές σε ένα σόλο της χορογράφου Susanne Linke, καθώς επίσης στον Άμλετ και στον τενίστα André Agassi, προσπαθεί να ορίσει μια οντολογία της παράστασης.

Ο Ζερόμ Μπελ αναφέρει ως δικό του το έργο “Xavier Le Roy” (2000), το οποίο στην πραγματικότητα χορογραφήθηκε από τον Ζαβιέ Λε Ρουά. Για τις ανάγκες του “The show must go on” (2001) έφερε πάνω στη σκηνή είκοσι ερμηνευτές, δεκαεννιά ποπ τραγούδια και έναν DJ.

Το 2004 έλαβε πρόκληση από το μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού να ετοιμάσει ένα έργο. Το αποτέλεσμα ήταν το “Veronique Doisneau” (2004), πάνω στη δουλειά της χορεύτριας Βερονίκ Ντουανώ, από τη συγκεκριμένη χορευτική ομάδα. Το έργο “Isabel Torres” (2005, με την ομώνυμη χορεύτρια), για το μπαλέτο του Δημοτικού Θεάτρου του Ρίο ντε Τζανέιρο, είναι η βραζιλιάνικη εκδοχή της παραγωγής του για την Όπερα του Παρισιού.

Το “Pichet Klunchun and myself” (2005) δημιουργήθηκε στην Μπανγκόγκ, με τον Ταϊλανδό ερμηνευτή παραδοσιακών χορών Πισέτ Κλαντσούν. Το 2009 παρουσίασε το “Cédric Andrieux” (2009), με τον χορευτή της ομάδας του Merce Cunningham και, κατόπιν, της Όπερας της Λυών. Το 2010 συνεργάστηκε με την Anne-Teresa De Keersmaeker στη δημιουργία του “3Abschied”, που ήταν βασισμένο στο «Τραγούδι της Γης» του Gustav Malher.

Ο Ζερόμ Μπελ τιμήθηκε με ένα Bessie Award για τις παραστάσεις του έργου “The show must go on” στη Νέα Υόρκη, το 2005. Το 2008 ο Μπελ και ο Πισέτ Κλαντσούν έλαβαν το Routes Princess Margriet Award του (ολλανδικού) Ευρωπαϊκού Ιδρύματος για τον Πολιτισμό.