Hikaru Fujii

Ο εικαστικός καλλιτέχνης και κινηματογραφιστής Χικάρου Φουτζίι (γενν. 1976) ζει και εργάζεται στο Τόκυο. Σπούδασε στην ENSAD (Παρίσι) και ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό του στο Université de Paris 8. Δημιουργεί βίντεο εγκαταστάσεις που απαντούν σε σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα. Κάνει εκτεταμένη έρευνα και δουλειά πεδίου, διερευνώντας υπάρχοντα συστήματα και ιδέες, με βάση την άποψη ότι η τέχνη παράγεται εκτός της οικείας σχέσης μεταξύ κοινωνίας και ιστορίας. Αντί να παρουσιάζει την έρευνά του πάνω σε γεγονότα του παρελθόντος όπως ακριβώς είναι, χρησιμοποιεί τη δουλειά του για να επιχειρεί επανερμηνείες των ζητημάτων μέσα από σύγχρονες προοπτικές.

Το έργο του εξερευνά τη μοντέρνα εκπαίδευση και τα κοινωνικά συστήματα στην Ιαπωνία και την υπόλοιπη Ασία, καθώς επίσης τη φύση των μουσείων και των μουσείων τέχνης. Δουλεύοντας στα πεδία τόσο των εικαστικών τεχνών όσο και του κινηματογράφου, έχει εργαστεί με διάφορα μέσα, εστιάζοντας σε κοινωνικοπολιτικές καταστάσεις της Ιαπωνίας. Τα πρόσφατα φιλμ του έχουν αποσπάσει τη διεθνή και εγχώρια αναγνώριση, ενώ το 2017 τιμήθηκε με το Grand Prix του Nissan Art Award.

Το 2015 παρουσίασε ατομικές εκθέσεις/πρότζεκτ στο Μητροπολιτικό Μουσείο Κήπων Τέχνης του Τόκυο και στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Aomori. Πρόσφατα, έχει συμμετάσχει επίσης σε ομαδικές εκθέσεις/πρότζεκτ στην Μπιενάλε της Μανίλα (2018), στο Εθνικό Μουσείο Τέχνης της Οσάκα (2018), στο Κέντρο Πομπιντού του Παρισιού (2017), στο 4ο Fast Forward Festival της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση (2017), στο Κέντρο Ισότητας Φύλων Minato του Τόκυο (2017), στο Wonder Site Hongo του Τόκυο (2016), στο Teshima no Mado (2016), στο Mori Art Museum του Τόκυο (2016), στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Τόκυο (2016) και στο Εθνικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Τόκυο (2014), στη μόνιμη συλλογή του οποίου υπάρχουν επίσης έργα του.

Στη φιλμογραφία του περιλαμβάνονται οι μεγάλου μήκους ταινίες “Project Fukushima!” (2012), “ASAHIZA” (2013, προβλήθηκε στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Γιαμαγκάτα το 2013) και “Piraeus/Heterochronia” (2017), καθώς και οι μικρού μήκους ταινίες και εγκαταστάσεις “Record of Coastal Landscape” (2011-15), “We have suffered, and you have benefited from our suffering” (2012), “After the Symposium” (2015), “The construction of history is dedicated to the memories of the unnamed” (2015), “The Educational System of an Empire” (2016), “House of Recitation” (2016), “Record of the Bombing” (2016), “Playing Non-Japanese” (2016) και “Playing Japanese” (2017).

Το 2015 ήταν φιλοξενούμενος καλλιτέχνης στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Σεούλ.