Fausto Romitelli

Ο Φάουστο Ρομιτέλλι, ένα από τα πιο υποσχόμενα ονόματα της νέας γενιάς Ιταλών συνθετών, γεννήθηκε στην Γκορίτσια το 1963 και πέθανε πρόωρα το 2004, μετά από μακρόχρονη ασθένεια.

Σπούδασε αρχικά με τον Franco Donatoni στην Accademia Chigiana της Σιένα και στη συνέχεια στη Scuola Civica του Μιλάνου. Πέρα από τον Ντονατόνι, οι πρώιμες επιρροές του ήταν ο György Ligeti και ο Giacinto Scelsi, ενώ αργότερα επηρεάστηκε από τον Karlheinz Stockhausen, τον Pierre Boulez και τον Gérald Grisey. Η συνθετική παραγωγή του στη δεκαετία του 1980 πιστοποιεί ήδη το ενδιαφέρον του για τον ήχο ως «υλικό προς σμίλευση», όπως το διατύπωσε ο ίδιος: “Ganimede” (1986), για άλτο, και “Kû” (1989), για 14 μουσικούς.

Τη δεκαετία του 1990 συνέχισε την έρευνά του στον ήχο στο IRCAM του Παρισιού, καθώς και με τους μουσικούς του L’Itinéraire: Tristan Murail, Gérald Grisey, Michaël Lévinas και Hugues Dufourt. Σπούδασε στο τμήμα σύνθεσης του IRCAM και από το 1993 έως το 1995 συνεργάστηκε με την ομάδα Représentations musicales, από τη θέση του «συνθέτη σε έρευνα». Οι πειραματισμοί του Ρομιτέλλι στη σύνθεση ήχων και στη φασματική ανάλυση επηρέασαν και τις συνθέσεις του αυτής της περιόδου: “Sabbia del Tempo” (1991), για έξι ερμηνευτές, και “Natura morta con fiamme” (1991), για κουαρτέτο εγχόρδων και ηλεκτρονικά.

Ο Ρομιτέλλι δεν υπήρξε ποτέ φορμαλιστής συνθέτης και δεν δίστασε να δοκιμάσει το συγκερασμό με άλλα μουσικά είδη, αδιαφορώντας για τα όρια ανάμεσα στην έντεχνη και την ποπ μουσική. Στο μουσικό του σύμπαν έβρισκαν θέση συνθέσεις επηρεασμένες από την παραμόρφωση, τον κορεσμό και το ψυχεδελικό ροκ, καθώς και «βρόμικες» αρμονίες, όπως μαρτυρούν τα έργα του “Acid Dreams & Spanish Queens” (1994), για σύνολο με ενισχυτές, “EnTrance” (1995) και “Cupio Dissolvi” (1996). Ο κύκλος με τίτλο “Professor Bad Trip” (I, II και III, 1998-2000), αναμειγνύοντας ηχοχρώματα ακουστικών και ηλεκτρικών οργάνων, καθώς και όργανα όπως το mirliton και η φυσαρμόνικα, ήταν εμπνευσμένος από κείμενα του Henri Michaux που είχαν γραφτεί υπό την επήρεια ψυχότροπων ουσιών και αναδημιουργεί μια παραισθησιογόνο ατμόσφαιρα.

Το έργο “An Index of Metals” (2003), μια βίντεο-όπερα για σοπράνο και σύνολο, με βίντεο του Paolo Pachini, είναι το τελευταίο έργο του Φάουστο Ρομιτέλλι, που αποτελεί συγχρόνως και το αποκορύφωμα της μουσικής του γλώσσας.