Emile Barret

«Γεννήθηκα την ίδια χρονιά με τον Παγκόσμιο Ιστό και είμαι κάτι σαν τρελός επιστήμονας που ονειρεύεται ταξίδια στον χρόνο και τον χώρο. Ανέκαθεν χρειαζόμουν ένα ισχυρό θεωρητικό πλαίσιο για τη δουλειά μου, κι έτσι προσπάθησα να εκπονήσω τη δική μου ανθρωπολογική έρευνα. Όταν πρωτοξεκίνησα να σχεδιάζω βιντεοπαιχνίδια, έγινε μια συμπαντική έκρηξη: αυτό το πεδίο ήταν πολύ πιο μεταδιεπιστημονικό απ’ ό,τι ήξερα μέχρι τότε. Ήταν κάτι που μου θύμιζε πάρκα ψυχαγωγίας, λούνα παρκ και κάποιο είδος διαδραστικής τέχνης, περιβάλλοντα που πάντα με συγκινούσαν εξαιτίας των μέσων που επιστρατεύουν για να εξασφαλίσουν την εμβύθιση. Μόλις συνειδητοποίησα πως οι αδυναμίες μου ήταν ταυτόχρονα και προσόντα, ο κόσμος μου άλλαξε. Χρησιμοποιώντας τον Άτλαντα ως μέσο –αντλώντας έμπνευση από τον Aby Warburg έως τον Georges Didi-Huberman– και την περιέργεια ως λάιτ μοτίφ, έμαθα πως να συνδυάζω γνώσεις για να αντιμετωπίζω αντιθετικές φόρμες και περιεχόμενα, σε μια προσπάθεια να καταλάβω τον κόσμο· ταυτόχρονα, έπρεπε να αντιμετωπίσω πολλές εγγενείς απιθανότητες που σχετίζονται με την ίδια κατάσταση της ύπαρξης.

Το έργο ακολουθεί μία μοναδική οπτική γωνία στα πράγματα (μεταξύ πολλών άλλων) και όλα του τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα είναι πολυ-αισθητηριακά και μη παγιωμένα, τόσο ως προς τη φόρμα όσο και ως προς το περιεχόμενο. Όλα αυτά τα στοιχεία είναι συνδέσιμα για πολλούς λόγους και όλα μαζί σχηματίζουν ομάδες που μπορεί να αλληλοσυμπληρώνονται (ή όχι). Στόχος είναι να χτίσουμε γέφυρες ανάμεσα στα πράγματα, εννοιολογικά, χωρικά και χρονικά, δουλεύοντας με διαστρωματώσεις, ξύνοντας πληγές, στοιβάζοντας, σκεπάζοντας, διασχίζοντας, σκαλίζοντας το βλέμμα του θεατή, ρίχνοντας άμμο στις πλαγιές, περιλαμβάνοντας αναφορές, δουλεύοντας επιτόπου, συνεχίζοντας να ανακατεύουμε τα μυαλά μας προς κάθε κατεύθυνση! Το «εγκυκλοπαιδικό» ύφος του έργου προσφέρει θέσεις ερμηνείας ενός κόσμου στον οποίο η ασφυξία, η ικανότητα κατανόησης, η καταληπτότητα, η συγκέντρωση και η διάδραση είναι σημαντικοί τρόποι επικοινωνίας. Οι τρόποι αυτοί παράγουν έναν πολύ έντονο ρυθμό, ο οποίος με τη σειρά του είναι πολύ πιο συναφής με την καθημερινή μας εμπειρία σε σχέση με τη δικτατορία του «λευκού κύβου». Το ότι μεγάλωσα μαζί με το διαδίκτυο κατέστησε δυνατή για μένα αυτή την άμεση κατανόηση της γνώσης, την οποία θεωρώ ένα είδος Τέχνης.»

— Emile Barret