Bruno Beltrão

Προερχόμενος από τον κόσμο του χορού του δρόμου, αλλά με εκπαίδευση στον σύγχρονο χορό και στη φιλοσοφία, ο Bruno Beltrão (γεννημένος το 1979 στο Niterói) είναι Βραζιλιάνος χορογράφος που χρησιμοποιεί στιλ αστικού χορού στο πλαίσιο του εννοιολογικού θεάτρου. Συνδυάζει διάφορες επιρροές, όπως το χιπ χοπ, στη διαμόρφωση αφηρημένων χορογραφικών τοπίων.

Ο Beltrão ήθελε να σκηνοθετήσει ταινίες από τότε που ήταν παιδί και γοητευόταν από κινηματογραφικά και υπολογιστικά τρισδιάστατα σύμπαντα. Ωστόσο, σε ηλικία 13 ετών άρχισε να χορεύει σε παραστάσεις στη γενέτειρά του, ξεκινώντας την απροσδόκητη σχέση του με το χιπ χοπ. Το 1994 έλαβε το πρώτο του μάθημα χορού από τον Ισραηλινό δάσκαλο Yoram Szabo. Ένα χρόνο αργότερα οι σπουδές του διακόπηκαν και άρχισε να διδάσκει χορό του δρόμου στα σχολεία της πόλης.

Το 1996, σε ηλικία 16 ετών, δημιούργησε το Grupo de Rua de Niterói με τον φίλο του Rodrigo Bernardi. Τα πρώτα δύο χρόνια το Grupo de Rua ήταν αφιερωμένο στον διαγωνιστικό χορό και εμφανιζόταν σε φεστιβάλ και στην τηλεόραση. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ενώ ζούσαν εντατικά στον κόσμο του χιπ χοπ, ο τρόπος με τον οποίο οι τεχνικές του χορού του δρόμου μεταφράζονταν συνήθως στη σκηνή έπαψε να προσελκύει το ενδιαφέρον της ομάδας. Στην πραγματικότητα ήθελαν να ωθήσουν τον χιπ χοπ χορό πέρα από τα όριά του.

Το 2000 ο Beltrão γράφτηκε στη σχολή χορού του Centro Universitário da Cidade στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Το 2001 το ντουέτο “From Popping to Pop” έκανε πρεμιέρα στο Duos de Dança no Sesc στην Κοπακαμπάνα. Αυτό το έργο ήταν το επίσημο ντεμπούτο του Beltrão στη σύγχρονη χορευτική σκηνή του Ρίο ντε Τζανέιρο και σηματοδότησε επίσης μια καμπή στην καριέρα ενός χορογράφου που άρχισε να αναπτύσσει ένα προσωπικό όραμα για τον χορό που επιτελούσε. Επίσης το 2001 δημιούργησε το έργο “Me and my choreographer in 63” με τον χορευτή Eduardo Hermanson. Στο τέλος του ίδιου έτους ο Rodrigo Bernardi άφησε το Grupo de Rua και ο Beltrão ανέλαβε τη διεύθυνσή του. Από τότε έχει χορογραφήσει τα έργα "Too Legit to Quit" (2002), "Telesquat" (2003), "H2" (2005), "H3" (2008), "CRACKZ" (2013) και "Inoah" (2017).