Alexander Giesche

Θεατρικός σκηνοθέτης και επικεφαλής της ομάδας περφόρμανς GIESCHEand, ο Alexander Giesche γεννήθηκε στο Μόναχο το 1982. Σπούδασε στο Ινστιτούτο Εφαρμοσμένων Θεατρικών Σπουδών στο Γκίσεν και στο DasArts στο Άμστερνταμ. Για το “Record of Time”, μια συνεργασία με τη Lea Letzel, έλαβε το Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής το 2011 στο Körber Studio Junge Regie στο Αμβούργο. Από το 2012 έως το 2014, ο Giesche ήταν artist-in-residence στο Theater Bremen. Η ψηφοφορία των κριτικών θεάτρου για το περιοδικό “Theater heute” τον ανέδειξε σε «Ανερχόμενο Σκηνοθέτη της Χρονιάς» το 2014 και το 2016. Το 2018 δέχτηκε πρόσκληση για να παρουσιάσει το έργο του “WHITE OUT – Begegnungen am Ende der Welt” στο Theatertreffen της Ελβετίας. Τα πρότζεκτ του, που βασίζονται στην τεχνολογία και κινούνται μεταξύ περφόρμανς και εικαστικών τεχνών, έχουν προσελκύσει το ενδιαφέρον διεθνών φεστιβάλ και κριτικών επιτροπών.

Από το 2019, ο Giesche εργάζεται ως σκηνοθέτης στο Schauspielhaus Zurich. Το οπτικό του ποίημα “Der Mensch erscheint im Holozän” (Ο άνθρωπος της Ολόκαινου), που είναι βασισμένο στο ομότιτλο διήγημα του Max Frisch, απέσπασε το βραβείο 3Sat στο Berlin Theatertreffen το 2020 και το βραβείο Nestroy στην κατηγορία «Καλύτερη Γερμανική Περφόρμανς». Το τελευταίο έργο του έχει τίτλο “AFTERHOUR” και αφορά τον επερχόμενο αποχαιρετισμό της ιδέας ενός επέκεινα.

Τα ενδιαφέροντα και το έργο του επικεντρώνονται σε μια διερεύνηση του ψηφιακού πεδίου και της σύγχρονης τεχνολογίας, καθώς και στο πώς οι άνθρωποι μπορούν να σχετιστούν με αυτά. Όταν ο Alexander Giesche εργάζεται σε έναν θεατρικό χώρο, δεν ενδιαφέρεται τόσο να αφηγηθεί μια πλοκή με τη συμβατική έννοια. Αντ’ αυτού, τείνει να δημιουργεί τοπία και ατμόσφαιρες, ποιητικές καταστάσεις που μπορούν να συντονίσουν το κοινό σε έναν διαφορετικό ρυθμό, καθώς και συμβολισμούς που κάνουν τα πιο κοινότοπα πράγματα να φαίνονται διαφορετικά, παράξενα, όμορφα. Πέρα από μια πιο ορθόδοξη ενασχόληση με μορφές περφόρμανς, ο Giesche καταπιάνεται με την έννοια της φιλοξενίας, επινοεί καταστάσεις στις οποίες το όριο μεταξύ ηθοποιών και κοινού χάνεται, έτσι που η συνύπαρξη στο ίδιο μέρος σε μια δεδομένη στιγμή αποτελεί η ίδια ένα καλλιτεχνικό συμβάν.