Οι παραγωγές της Στέγης ταξιδεύουν: Οι περιοδείες του Οκτωβρίου

Δύο ακόμα καλλιτεχνικούς προορισμούς πρόσθεσαν οι RootlessRoot στη διεθνή περιοδεία τους. Την Κυριακή 2 Οκτωβρίου παρουσίασαν στο Teatro della Tosse της Γένοβας την παράσταση “Stones & Bones”, θέτοντας στο ιταλικό κοινό ερωτήματα όπως «Γιατί άραγε η φύση να επινόησε τη θνητότητα;», αλλά και «Πώς γίνεται να ζούμε και να εξαφανιζόμαστε πριν καν καταλάβουμε την ιστορία της ζωής;». Με τα ίδια ερωτήματα, η ομάδα χορού βρέθηκε την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο του 57ου Φεστιβάλ Δημητρίων για μία παράσταση, με την υποστήριξη του προγράμματος «Εξωστρέφεια» της Στέγης.

Μετά την Άνδρο και την Τήνο, η Αργυρώ Χιώτη συνέχισε την περιοδεία της παράστασης «Χαλεπάς» με δύο sold out παραστάσεις στο 57ο Φεστιβάλ Δημητρίων, την Πέμπτη 6 και την Παρασκευή 7 Οκτωβρίου. Η παράσταση για τη μυθιστορηματική ζωή του Έλληνα γλύπτη, που κάποιοι αποκάλεσαν «Ροντέν της Ελλάδας» και κάποιοι άλλοι «άγιο, τρελό, ιδιοφυΐα και καταραμένο καλλιτέχνη», συνέχισε την περιοδεία της από τη Θεσσαλονίκη στην Μπολόνια, και συγκεκριμένα στο Emilia Romagna Teatro ERT, για δύο παραστάσεις στις 14 και 15 Οκτωβρίου.

Μέσα από τις αισθήσεις του ονείρου, η Αργυρώ Χιώτη περπατά τον δύσβατο δρόμο του γλύπτη, ανάμεσα στη σιωπή και στο παράλογο, στην αδράνεια και στη δημιουργία, παραδίδοντας μια σύγχρονη μουσική τραγωδία με λιμπρέτο του The Boy, μουσική του Jan Van Angelopoulos, σκηνικό χώρο της Έφης Μπίρμπα και μια εξαιρετική ομάδα ερμηνευτριών και ερμηνευτών.

Με σουρεαλιστική διάθεση, χιούμορ και ειρωνεία, η Γεωργία Τέγου και ο Μιχάλης Θεοφάνους παρουσίασαν το “Reverie” σε ένα από τα σημαντικότερα φεστιβάλ του Λονδίνου, το Dance Umbrella, στις 7 και 8 Οκτωβρίου. Η παράσταση, που έκανε πρεμιέρα τον Φεβρουάριο του 2020 στη Στέγη, εξακολουθεί να ταλαντεύεται ανάμεσα στο ρεαλιστικό και το μαγικό, ενεργοποιώντας τη φαντασία και καλώντας τον θεατή σε έναν κόσμο παραμυθένιο, όπου όλα επιτρέπονται και όλα αλλάζουν.

Οι χορογράφοι Γεωργία Τέγου και Μιχάλης Θεοφάνους δημιουργούν παραστάσεις που είναι κράμα σύγχρονου χορού, οπτικού φυσικού θεάτρου και περφόρμανς, στις οποίες το οπτικό περιβάλλον έχει μεγάλη σημασία ως ενεργό συστατικό της χορογραφίας. Οι ίδιοι ονομάζουν τη χορογραφική τους προσέγγιση “dance-as-design”.

Αφοπλιστική, οξυδερκής και βαθιά ανθρώπινη, η παράσταση «Έχουν τα ρομπότ συναισθήματα;» του Μανώλη Σαριδάκη, που δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος Europe Beyond Access και της διαρκούς δέσμευσης της Στέγης απέναντι σε ζητήματα πρόσβασης, ταξίδεψε στο φεστιβάλ αναπήρων καλλιτεχνών του Νόβι Σαντ της Σερβίας. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία του ανεξάρτητου οργανισμού Per.Art και του British Council, που έλαβε χώρα την Τρίτη 11 Οκτωβρίου στο Φοιτητικό Πολιτιστικό Κέντρο του Νόβι Σαντ (SKCNS).

Από το σημείωμα του Μανώλη Σαριδάκη:

«Η παράσταση που θα δείτε έχει σχέση με τα ρομπότ. Επέλεξα αυτό το θέμα, επειδή καμιά φορά νιώθω κι εγώ σαν ρομπότ. Πήρα μια συνέντευξη και έκανα έρευνα για να μάθω για τα ρομπότ. Πώς κινούνται και πώς βοηθάνε τους ανθρώπους; Είχα κάποια ερωτήματα: Έχουν τα ρομπότ μηχανική καρδιά; Το μυαλό των ρομπότ είναι ίδιο με το μυαλό των ανθρώπων; Τα ρομπότ κάνουν δουλειές χωρίς να βαριούνται; Τα ρομπότ κάνουν ό,τι θέλουν εκείνα ή ό,τι θέλει ο άνθρωπος; Ελπίζω να νιώσετε χαρούμενοι όταν δείτε την παράστασή μου.»