Μανώλης Μανουσάκης και Ελένη Ρήγα: Ο ήχος της ευδαιμονίας
Τι κάνει μια γειτονιά ευδαιμονούσα; Ποιες συνθήκες θα επέτρεπαν στο σύνολο των κατοίκων, των εργαζομένων και των επισκεπτών της να γίνουν πραγματικά ευτυχισμένοι; Ποιες προτεραιότητες θέτουν οι ίδιοι; Ποιος συνδυασμός αυτοοργάνωσης, κρατικού σχεδιασμού και ιδιωτικής πρωτοβουλίας θα διευκόλυνε την πραγματοποίηση τους; Πώς οι ήχοι, τα ηχοτοπία, οι φωνές και οι μουσικές της Κυψέλης αποτυπώνουν καταστάσεις ευδαιμονίας;
H έρευνα, με τίτλο "Ο ήχος της ευδαιμονίας", τοποθετείται στη διατομή τέχνης, τεχνολογίας, έρευνας του ήχου και επιτόπιας ηχογράφησης, ενώ ταυτόχρονα διευρύνεται, ώστε να συμπεριλάβει πτυχές της αστικής ανθρωπολογίας και κοινωνιολογίας, μέσα από συνεντεύξεις, αφηγήσεις, ηχοτοπία και μουσικές συνθέσεις. Ο Μανώλης Μανουσάκης και η Ελένη Ρήγα ερευνούν τον ήχο της ευδαιμονίας στη γειτονιά της Κυψέλης στην Aθήνα.
Αφετηρία ήταν η αμοιβαία επιθυμία να αμφισβητηθεί το ιεραρχικό σύστημα μέτρησης της ποιότητας ζωής στον αστικό ιστό της Aθήνας. Αξιοποιώντας τις άπειρες δυνατότητες της φιλοσοφικής έννοιας της ευδαιμονίας που συνήθως ερμηνεύεται ως «ευτυχία» ή «ευημερία», η ευδαιμονία έγινε το κύριο πολυαισθητηριακό και το συνεργατικό εργαλείο. Επιπλέον, η ευδαιμονία επιτρέπει την εξατομίκευση του ορισμού της ευτυχίας αλλά για την υλοποίησή της πρέπει να εφαρμοστεί συλλογική προσπάθεια, αυτοοργανωμένη ή θεσμική.
Μέσα από μια σχεσιακή προσέγγιση, επιμελημένες συνεντεύξεις, γόνιμες συναντήσεις και ενσώματες εμπειρίες, ένα συνεχιζόμενο αρχείο ήχου θα προκύψει από τα σπαράγματα της βιωμένης γνώσης.
