Νίκος Καραθάνος

Ταξιδεύοντας από την Αργεντινή μέχρι τη Χιλή και από την Παταγονία μέχρι τη Βραζιλία, ο Καραθάνος έγινε φίλος με τους ηλικιωμένους του Μπουένος Άιρες που χορεύουν κάθε απόγευμα ταγκό, συναντήθηκε με τους πρέσβεις της Ελλάδας, χόρεψε μαζί με τα παιδιά στις φαβέλες του Ρίο, είδε πώς διδάσκουν την αρχαία τραγωδία στα λατινοαμερικάνικα πανεπιστήμια, γνώρισε διευθυντές πολιτιστικών ιδρυμάτων, θεάτρων και φεστιβάλ και διεθνείς καλλιτέχνες, βρέθηκε μέσα στις καλλιτεχνικές κοινότητες που ανθούν στις γειτονιές των μεγάλων αστικών κέντρων, ενώ έφτασε έως τον βορρά της Βραζιλίας και συνάντησε ένα από τα ελάχιστα εναπομείναντα μπουλούκια του κόσμου: μια οικογένεια πλανόδιων σαλτιμπάγκων.

Διερευνητικό ταξίδι όσο και εμπειρία ζωής, το fellowship του Καραθάνου ίσως συνοψίζεται στα λόγια του ίδιου: «Κάποια στιγμή, συναντήθηκα με το Passinho Carioca, μια ομάδα χορού οργανωμένη από νέους καλλιτέχνες που ζουν στις φαβέλες του Ρίο. Η ορμή, η ομορφιά, η αγάπη τους για τη ζωή και την τέχνη τους “καρφώθηκε” στο μυαλό μου... Γενικότερα, το Ρίο μοιάζει να μη χρειάζεται το θέατρο, γιατί είναι το ίδιο το πιο τρυφερό και σκληρό θέατρο κάθε ώρα της ημέρας... Μάλλον εμείς χρειαζόμαστε το Ρίο για να κάνουμε θέατρο».