Αοιδός

Μακράν του κόσμου, τον μεθά ποιητική μαγεία· ο κόσμος όλος δι’ αυτόν είν’ οι ωραίοι στίχοι. Διά τον αοιδόν αυτής έκτισ’ η Φαντασία άυλον οίκον στερεόν ον δεν κλονίζ’ η τύχη. Θα είπετε·«Βίος ψυχρός και μάταιος. Μωρία το να νομίζης η ζωή ότι αυλού είν’ ήχοι τερπνοί, και ουδέν άλλο·» ή «Ξηρά αναισθησία μαστίζει όντινα ποτέ πόνος δεν κατατρύχει της πάλης της ζωής.» Aλλά πλάνη και αδικία είναι η κρίσις σας. Aυτού η Φύσις είναι θεία. Μη κρίνετ’ εν τη λογική, τυφλή σας ασθενεία. Είν’ εκ σμαράγδου μαγικού του οίκου του οι τοίχοι — και ψιθυρίζουν εν αυτοίς φωναί· «Φίλε, ησύχει· σκέπτου και ψάλλε. Μυστικέ απόστολε, ευψύχει!»