[Aπό το «Αλληλουχία κατά τον Bωδελαίρον»]

[.....................................................................] Είναι ναός η Φύσις όπου ζωνταναί στήλαι συγκεχυμένας λέξεις κάποτε εκφέρουσιν. Ο άνθρωπος εκεί περνά μέσω πυκνών δασών συμβόλων, άτινα με βλέμματα οικεία τον παρατηρούν. Ως παρατεταμέναι σμίγουσιν ηχοί από μακράν εν μια ενώσει ζοφερά, εν μια ενώσει ως το σκότος αχανεί και ως το φως, ούτω ανταποκρίνονται τα χρώματα, οι φθόγγοι, και τ’ αρώματα. Υπάρχουν ευωδίαι ως το δέρμα των παιδίων δροσεραί· γλυκείαι ως αυλοί· πράσιναι ως λειμώνες. Άλλαι πλούσιαι είναι, διεφθαρμέναι, θριαμβευτικαί· ορμάς του πνεύματος και των αισθήσεων υμνούσαι· την διάχυσιν κατέχουσαι πραγμάτων απεράντων — ως η άμβαρις, ο μόσχος, και ο στύραξ, και το λίβανον. [........................................................................]