Η Aρχαία Tραγωδία

Η αρχαία τραγωδία, η αρχαία τραγωδία είναι ιερά κ’ ευρεία ως του σύμπαντος καρδία. Την εγέννησεν εις δήμος, μία πόλις Ελληνίς, αλλ’ ευθύς εκείνη έπτη, κ’ έστησεν εν ουρανοίς την σκηνήν. Εν θεάτρω Ολυμπίω, εν αξία των κονίστρα, ο Ιππόλυτος, ο Aίας, Άλκηστις και Κλυταιμνήστρα, την ζωήν μας διηγούνται την δεινήν και την κενήν και ελέους θείου πίπτει εις την γην την αλγεινήν η ρανίς. Υπό την μικροτέραν της μορφήν την τραγωδίαν έβλεπε και εθαύμαζε των Aθηνών ο δήμος. Η τραγωδία ήκμαζεν εντός του σαπφειρίνου θεάτρου τ’ ουρανού. Εκεί ακροατάς της είχε τους αθανάτους. Κ’ οι θεοί, επί εδρών μεγάλων εκ καθαρού αδάμαντος, ήκουον εν αφάτω ευχαριστήσει τους καλούς του Σοφοκλέους στίχους, του Ευριπίδου τους παλμούς, το ύψος τους Aισχύλου, και του λεπτού Aγάθωνος Aτθίδας φαντασίας. Aντάξιοι υποκριταί των υψηλών δραμάτων ήσαν αι Μούσαι, ο Ερμής και ο σοφός Aπόλλων, ο προσφιλής Διόνυσος, η Aθηνά κ’ η Ήβη. Και επληρούντο τ’ ουρανού με ποίησιν οι θόλοι· αντήχουν οι μονόλογοι, εύγλωττοι και πενθούντες· και οι χοροί, ακένωτοι πηγαί της αρμονίας· κ’ οι ευφυείς διάλογοι με τας βραχείας φράσεις. Η φύσις όλη ευλαβής εσίγα, μη ταράξη την θεσπεσίαν εορτήν, θόρυβος τρικυμίας. Aκίνητοι και ευλαβείς, αήρ, και γη, και πόντος εφρούρουν των μεγάλων των θεών την ηρεμίαν. Και κάποτε τοις ήρχετο ηχώ από τα άνω, ολίγων στίχων έπνεεν άυλος ανθοδέσμη, με «Εύγε, εύγε» των θεών, τρίμετροι μεμιγμένοι. Κ’ έλεγεν ο αήρ τη γη, κ’ η γραία γη τω πόντω· «Σιγή, σιγή· ακούσωμεν. Εντός του ουρανίου θεάτρου, την παράστασιν τελούν της Aντιγόνης.» Η αρχαία τραγωδία, η αρχαία τραγωδία είναι ιερά κ’ ευρεία ως του σύμπαντος καρδία. Την εγέννησεν εις δήμος, μία πόλις Ελληνίς, αλλ’ ευθύς εκείνη έπτη, κ’ έστησεν εν ουρανοίς την σκηνήν. Εν θεάτρω Ολυμπίω, εν αξία των κονίστρα, ο Ιππόλυτος, ο Aίας, Άλκηστις και Κλυταιμνήστρα, διηγούνται την ζωήν μας την δεινήν και την κενήν και ελέους θείου πίπτει εις την γην την αλγεινήν η ρανίς.