HOW ARE WE

Ο Barnett Cohen αρχικά πραγματοποίησε τυπικές θεατρικές σπουδές, με έμφαση στην αναπνοή και τη φωνή, στην Ακαδημία Μουσικής και Δραματικών Τεχνών του Λονδίνου. Κατόπιν, ακολούθησε καριέρα εικαστικού καλλιτέχνη, κάνοντας περφόρμανς και ζωγραφικά έργα που λειτουργούν ως διαλογισμοί πάνω στον χώρο μεταξύ σκέψης και εαυτού, καθώς και μεταξύ εαυτού και σώματος. Έχει εκθέσει έργα του και έχει παρουσιάσει περφόρμανς σε αναρίθμητους χώρους, μεταξύ άλλων στο Λος Άντζελες (REDCAT, JOAN, LAXART, Pieter, Neutra VDL House, Mast on Fig, 365 Mission, Human Resources), στη Νέα Υόρκη (JDJ), στη Φιλαδέλφεια (Vox Populi ) και στο Όκλαντ (City Limits). Το 2021, θα παρουσιάσει μια νέα σειρά ζωγραφικών έργων στο JDJ. Ο Μπαρνέτ Κοέν έχει πτυχίο Αγγλικής Λογοτεχνίας από το Vassar College (2005) και μεταπτυχιακό στις καλές τέχνες (MFA) από το CalArts (2014). Παρακολούθησε μαθήματα στη Σχολή Ζωγραφικής και Γλυπτικής του Skowhegan το 2013 και στο MacDowell το 2019, ενώ το 2020 ήταν υποψήφιος για τη χορηγία Rema Hort Mann για ανερχόμενους καλλιτέχνες.

Η Κόνστανς Χόκαντεϊ είναι queer Χιλιανοαμερικανίδα από τη μεθόριο ΗΠΑ-Μεξικού. Είναι σκηνοθέτρια και εικαστική καλλιτέχνης που δημιουργεί εμβυθιστικά κοινωνικά γλυπτά σε πλωτές οδούς πόλεων, τα οποία θίγουν ζητήματα γύρω από τον δημόσιο χώρο, την πολιτική φωνή και την αίσθηση του ανήκειν. Το 2001, άρχισε να συνεργάζεται με τους Floating Neutrinos, μια οικογένεια ψυχο-πνευματικών περιπλανώμενων, που γυρνούσαν τον κόσμο με χειροποίητα σκάφη. Έχει συνεργαστεί στα πρότζεκτ “Swimming Cities” της Swoon, ναυσιπλοώντας πλωτά γλυπτά στους ποταμούς Χάντσον και Μισισιπή, καθώς και στην Αδριατική θάλασσα (2006-09). Το 2011, δημιούργησε το Boatel, ένα πλεούμενο καλλιτεχνικό ξενοδοχείο στη γειτονιά Far Rockaways της Νέας Υόρκης, κατασκευασμένο από ανασκευασμένες σωσίβιες λέμβους – σε μια απόπειρα να επανασυνδέσει τους Νεοϋορκέζους με την προκυμαία τους. Το πρότζεκτ προσέλκυσε πάνω από 5.000 επισκέπτες, διεθνή μέσα ενημέρωσης και κριτική αποδοχή. Οι “New York Times” περιέγραψαν το κομμάτι της, “All These Darlings and Now Us” του 2014, ως ένα «πανίσχυρο σχόλιο πάνω στις δυνάμεις της τεχνικοποίησης και του εξευγενισμού που πλανώνται πάνω από το Σαν Φρανσίσκο». Η Κόνστανς Χόκαντεϊ έχει μεταπτυχιακό τίτλο καλών τεχνών στην Κοινωνική Πρακτική και μεταπτυχιακό στην Επίλυση Συγκρούσεων. Το έργο της έχει υποστηριχθεί από τους οργανισμούς Map Fund, YBCA, Mills College Art Museum, Parrish Art Museum, The Untitled Art Fair και Flux Factory. Είναι Senior TED Fellow και φιλοξενούμενη καλλιτέχνης (resident) στο Κέντρο για την Τέχνη της Περφόρμανς του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες (UCLA).

Γεννημένη στη Venice Beach του Λος Άντζελες, η Φέι Ντρίσκολ είναι εγκατεστημένη στη Νέα Υόρκη και βραβευμένη με Bessie δημιουργός περφόρμανς, που την έχουν αποκαλέσει «εκπληκτικά αυθεντικό ταλέντο» (Roslyn Sulcas, “The New York Times”) και “μια postmillenium μεταμοντέρνα άγρια γυναίκα» (Deborah Jowitt, “The Village Voice”). Το έργο της έχει παρουσιαστεί ανά τις Ηνωμένες Πολιτείες, στο Wexner Center for the Arts (Οχάιο), το Walker Art Center (Μινεάπολις), το Institute for Contemporary Art (Βοστόνη), το MCA (Σικάγο) και το BAM/Brooklyn Academy of Music (Νέα Υόρκη), αλλά και διεθνώς, στην Μπιενάλε της Βενετίας, στο Festival d’Automne (Παρίσι), στο Εθνικό Θέατρο της Κροατίας (Ζάγκρεμπ), στο Melbourne Festival (Αυστραλία), στο Belfast International Arts Festival (Βόρεια Ιρλανδία), στο Centro de Arte Experimental (Μπουένος Άιρες), καθώς και στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, το 2016, στο πλαίσιο του φεστιβάλ “Made in USA”. Η πιο πρόσφατη περφόρμανς της, με τίτλο “Space”, ήταν το τελευταίο ζωντανό έργο της τριλογίας της, “Thank You for Coming”. Το “Space” είναι ένα κινούμενο ρέκβιεμ για την τέχνη, το σώμα, την απώλεια και την ανθρώπινη συνδεσιμότητα, που εξυμνήθηκε ως «ένα απολαυστικά προσωπικό αποκορύφωμα της σειράς» (Miram Felton-Dansky, “Artforum”). Η πρώτη της ατομική έκθεση σε μουσείο, με τίτλο “Come On In”, έκανε τα εγκαίνιά της στο Walker Art Center τον Φεβρουάριο, προσφέροντας στους επισκέπτες μια εμπειρία έξι διαφορετικών ηχητικών οδηγών που τους ονόμαζε «Καθοδηγούμενες χορογραφίες για τους ζωντανούς και τους νεκρούς». Μετά το κλείσιμο του χώρου, λόγω της πανδημίας του Covid-19, δημιούργησε μια ονλάιν προσαρμογή των οδηγών που είναι διαθέσιμη στο site walkerart.org. Όταν δεν δημιουργεί κόσμους περφόρμανς αισθητηριακής πολυπλοκότητας, στους οποίους οι θεατές βιώνουν τις δικές τους ενοχές ως συνδημιουργοί, η Φέι Ντρίσκολ χορογραφεί για θεατρικά έργα και ταινίες άλλων, όπως για την παραγωγή του Μπρόντγουεϊ “Straight White Men” της Young Jean Lee και τη βραβευμένη ταινία μεγάλου μήκους “Madeline’s Madeline” της Josephine Decker. Είναι υπότροφος Guggenheim και έχει τιμηθεί με το καλλιτεχνικό βραβείο του κέντρου χορού Jacob’s Pillow.

Η Darrian O'Reilly είναι χορογράφος που ζει στο Λος Άντζελες και το έργο της βρίσκεται σε διάλογο με τον χορό, τους κλόουν και το αυτοσχεδιαστικό θέατρο. Έχει παρουσιάσει δουλειά της σε διάφορους χώρους του Λος Άντζελες (Electric Lodge, HomeLA, REDCAT, Highways Performance Space, The Fowler Museum, Beyond Baroque, El Camino College). Αυτή την περίοδο είναι επίσης λέκτορας στο East Los Angeles College και καθηγήτρια κίνησης στο The Idiot Workshop. Έχει πτυχίο από την Gallatin School του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης (NYU) και μεταπτυχιακό (MFA) στον Χορό από το Τμήμα Τεχνών και Πολιτισμών του Κόσμου/Τμήμα Χορού του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες (UCLA).

Ο David Adrian Freeland Jr. έλαβε την πρώιμη εκπαίδευσή του στον χορό στο Jacksonville Centre of the Arts και αποφοίτησε κατόπιν από την Douglas Anderson School of the Arts, στο Τζάκσονβιλ της Φλόριντα. Συνέχισε τις χορευτικές του σπουδές σε διάφορα φημισμένα εντατικά προγράμματα, που συνδέονταν με τη Σχολή Juilliard, το Μπαλέτο του Νάσβιλ, το Μπαλέτο Atlanta Festival και το Φεστιβάλ Χορού του Bates College. Ο Ντέιβιντ παρακολούθησε το Ωδείο Χορού στο Purchase College του Πανεπιστημίου της Πολιτείας της Νέας Υόρκης (SUNY) και άρχισε να δουλεύει για το μεταπτυχιακό του στον Χορό (BFA) όταν τον κάλεσαν να ενταχθεί στην Ailey II, τη δεύτερη ομάδα του Alvin Ailey American Dance Theater, με την οποία χόρεψε για τρία χρόνια. Στο διάστημα αυτό, ερμήνευσε έργα-σταθμούς του Alvin Ailey, της Judith Jamison και του Robert Battle, καθώς και νέα έργα από τους Troy Powell, Dwight Rhoden, Jennifer Archibald, Amy Hall-Garner, Malcolm Low και Donald Byrd, μεταξύ άλλων. Η επαγγελματική σταδιοδρομία του περιλαμβάνει επίσης σαιζόν με τη Metropolitan Opera και το Missouri Ballet Theatre. Το 2016, εντάχθηκε στην ομάδα L.A. Dance Project, για την οποία έχει δημιουργήσει ρόλους και έχει χορέψει σε σημαντικά θεατρικά και κινηματογραφικά έργα των Benjamin Millepied, Kyle Abraham, Justin Peck, Ohad Naharin, Martha Graham, Merce Cunningham, Roy Assaf, Noé Soulier και Shannon Gillen. Το 2018 τιμήθηκε με το περίβλεπτο Princess Grace Award στην κατηγορία του Χορού.

Η Dorothy Dubrule είναι χορογράφος και περφόρμερ, με έδρα το Λος Άντζελες. Οι χορογραφίες της, τις οποίες συχνά δημιουργεί σε συνεργασία με ανθρώπους που δεν δηλώνουν χορευτές, έχουν παρουσιαστεί σε θέατρα, αλλά και σε μπαρ, κλαμπ, γκαλερί, μουσικές σκηνές και γήπεδα. Η ίδια έχει εμφανιστεί ως ερμηνεύτρια σε έργα εικαστικών, χορογράφων και σκηνοθετών (alexx shilling, Alison D'Amato, Lea Anderson, Melinda Ring, Milka Djordjevich, Narcissister, Tino Sehgal, Zoe Aja Moore). Η Ντόροθι έχει μεταπτυχιακό στις καλές τέχνες (MFA) από το Τμήμα Τεχνών και Πολιτισμών του Κόσμου/Τμήμα Χορού του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες (UCLA) και από το 2017 διευθύνει το Pieter Performance Space. Προτού εγκατασταθεί στο Λος Άντζελες, χόρεψε με την DIY συλλογικότητα περφόρμανς Club Lyfestile και με τη γυναικεία κωμική ομάδα Body Dreamz στη Φιλαδέλφεια. Είναι επίσης μέλος της διοίκησης του Grex, θυγατρικού ιδρύματος στη Δυτική Ακτή τοι Ινστιτούτου Μελέτης Κοινωνικών Συστημάτων AK Rice, οργανώνει εργαστήρια και γράφει για ζητήματα κοινωνικής ταυτότητας και ενδυνάμωσης, σε καλλιτεχνικά πλαίσια. Μετά την έκδοση του δοκιμίου της, "What I'm Doing When I'm Selling Out" («Τι ακριβώς κάνω όταν ξεπουλιέμαι») στο Open Space του MoMA στο Σαν Φρανσίσκο, αυτή την περίοδο συνεργάζεται με τις εκδόσεις 53rd State Press στην επιμέλεια μιας συλλογής με κείμενα περφόρμερ που έχουν λάβει αναθέσεις από οργανισμούς εικαστικών τεχνών, για να δουλέψουν σε ζωντανές εκθέσεις.

Το έργο της Emily Mast αντλεί από έναν συνδυασμό καλλιτεχνικών πρακτικών –εικαστικά, θέατρο και χορός– και είναι αγκιστρωμένο στην παραγωγή πολυσύνθετων πρότζεκτ που περιλαμβάνουν ζωντανή περφόρμανς, γλυπτική εγκατάσταση και βίντεο. Για κάθε νέο της πρότζεκτ, η Έμιλυ Μαστ συγκεντρώνει μια μικροκοινωνία συνεργατών με τους οποίους δουλεύει στη συλλογική διερεύνηση του υλικού του εκάστοτε έργου. Η ίδια πιστεύει ότι έχει πάντα κάτι να μαθαίνει από τον καθένα. Έχει σκηνοθετήσει «χορογραφημένες εκθέσεις» και έχει παρουσιάσει ζωντανές περφόρμανς ανά τον κόσμο: Μουσείο Picasso, Βαρκελώνη (2019), Théâtre des Champs Élysées, Παρίσι (2019), Los Angeles Dance Project (2019), The LUMA Foundation, Αρλ, Γαλλία (2018 & 2019), Human Resources, Λος Άντζελες (2018), FRAC Occitanie, Μονπελιέ, Γαλλία (2017), Grazer Kunstverein, Γκρατς, Αυστρία (2017), The Irish Museum of Modern Art, Δουβλίνο (2017), Power Plant Contemporary Art Gallery, Τορόντο (2016), La Ferme du Buisson, Νουαζιέλ, Γαλλία (2015), China Art Objects Galleries, Λος Άντζελες (2015), Mona Bismarck American Center, Παρίσι (2015), Silencio, Παρίσι (2015), Los Angeles County Museum of Art (2014), The Hammer Museum, Λος Άντζελες (2014), Night Gallery, Λος Άντζελες (2014), Robert Rauschenberg Foundation Project Space, Νέα Υόρκη (2013), Simone Subal Gallery, Νέα Υόρκη (2013), Galeria Luisa Strina, Σάο Πάολο (2013), Public Fiction, Λος Άντζελες (2012), REDCAT, Λος Άντζελες (2012 & 2016) και Performa, Νέα Υόρκη (2009). Το 2018 η Έμιλυ άνοιξε στο Λος Άντζελες τον μη κερδοσκοπικό χώρο Mast on Fig, ο οποίος είναι αφοσιωμένος στην ανάπτυξη και την κοινοτική ανταλλαγή βιωματικών, ζωντανών εκδηλώσεων (αυτή την περίοδο είναι κλειστός για το κοινό λόγω της πανδημίας του Covid-19).

Ο Yehuda Duenyas, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Λος Άντζελες, είναι ένας βιωματικός καλλιτέχνης και σκηνοθέτης που εργάζεται με ένα ευρύ φάσμα μέσων, από περφόρμανς έως εμπορικές σκηνοθεσίες. Ο Γεχούντα δημιουργεί εμβυθιστικές συναντήσεις και διαδραστικά περιβάλλοντα που προκαλούν μέσα από τις αισθήσεις το μυθικό, το οικείο, το γελοίο και το υψηλό. Οι τεχνικές του ανακύπτουν από το πάθος και την επαγγελματική εμπειρία του στους χώρους του εμβυθιστικού θεάτρου, της σκηνοθεσίας οικειότητας, των διαδραστικών τεχνολογιών, του σχεδιασμού εφαρμογών εικονικής πραγματικότητας, των τηλεοπτικών ριάλιτι, των μεγάλης κλίμακας εκδηλώσεων, των βιντεοπαιχνιδιών και του εμπράγματου προγραμματισμού. Το έργο του και οι συνεργασίες του έχουν αποσπάσει ένα βραβείο Primetime Emmy, 2 βραβεία Webby, 8 Λέοντες στις Κάννες, 11 βραβεία Clio, 2 βραβεία Facebook και ένα OBIE, μεταξύ άλλων. Ο Γεχούντα έχει μεταπτυχιακό (MFA) στις Ολοκληρωμένες Ηλεκτρονικές Τέχνες από το Rensselaer Polytechnic Institute και υπήρξε ιδρυτικό μέλος της βραβευμένης νεοϋορκέζικης θεατρικής κολεκτίβας National Theater of the United States of America (NTUSA). Το έργο του έχει υποστηριχθεί από το Συμβούλιο Τεχνών της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, το ίδρυμα Greenwall, το Πολιτιστικό Συμβούλιο του Κεντρικού Μανχάταν, τον Τομέα Πολιτισμού της Πόλης της Νέας Υόρκης, το 9/11 Fund, την Downtown Theater Alliance, το Ίδρυμα Jerome, το Arts International, το Chashama, τον Durst Organization, το Two-Trees Realty, καθώς και από χορηγίες ιδιωτών. Ο Γεχούντα εργάζεται επίσης ως συντονιστής οικειότητας για την τηλεόραση, τον κινηματογράφο και το θέατρο. Αυτή την εποχή συνεργάζεται σε ένα νέο εγχείρημα στο Λος Άντζελες, για την εκπαίδευση των μελών του BIPOC (Black, Indigenous & People Of Color) ώστε να γίνουν συντονιστές οικειότητας.

Η Hana van der Kolk είναι χορεύτρια, καλλιτέχνης, σύμβουλος, συγγραφέας, δημιουργός πειραματικών μέσων και υποστηρίκτρια κοινοτικών εκδηλώσεων και χώρων, η οποία μέχρι πρότινος έμενε στο Λος Άντζελες και πλέον έχει εγκαταστήσει το σπίτι της, τις καλλιέργειες τροφίμων και τον εκπαιδευτικό χώρο της στο Τρόι της Πολιτείας της Νέας Υόρκης. Στα διάφορα πρότζκετ και τους ρόλους της, η Χάνα προτείνει πιο διασυνδεδεμένα και βιώσιμα μέλλοντα μέσω μιας δέσμευσης σε κινήσεις πολυκατευθυνόμενης οικειότητας και γοητείας. Έχει ερμηνεύσει και διδάξει διεθνώς, έχει συνεργαστεί με τους Tomislav Feller, Asher Woodworth, Senem Pirler, Kamryn Wolf, Angela Beallor, Lailye Weidman, Emily Mast και πολλούς άλλους, δουλεύει με το κοινοτικό κατάστημα ποδηλάτων Troy Bike Rescue και με την προσωρινή «εκκλησία» A Patch of Sky, έχει μεταπτυχιακό τίτλο καλών τεχνών από το Τμήμα Τεχνών και Πολιτισμών του Κόσμου/Τομέα Χορού του UCLA, ενώ αυτή την περίοδο εκπονεί τη διδακτορική διατριβή της στις τέχνες στο Rensselaer Polytechnic Institute του Τρόι.

Ο Heyward Bracey είναι χορευτής μπούτο (butoh) και ακτιβιστής της κίνησης, ο οποίος έχει εργαστεί και ερμηνεύσει με σημαντικές πειραματικές κολεκτίβες χορού, ανάμεσά τους τη Los Angeles Movement Arts και το The School for the Movement of the Technicolor People – ένα πρότζεκτ, με βάση τη Βόρεια Αμερική, το οποίο πραγματεύεται τις ιστορίες και τις κοινωνικές πραγματικότητες των μαύρων και queer σωμάτων. Έχει συνεργαστεί με τον καλλιτέχνη και δάσκαλο μπούτο Katsura Kan στο Λος Άντζελες, στη Νέα Υόρκη και στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού στο Σιάτλ. Το σόλο του, “Stealing Skin 6”, παρουσιάστηκε στο Bare Bones Butoh Showcase στο Σαν Φρανσίσκο, στο Pieter Performance Space στο Λος Άντζελες και στο Συμπόσιο Χορού Convocatoria στην Πόλη του Μεξικού. Το ενδιαφέρον του Χέιγουορντ για το σώμα ως κοινωνική/πολιτική/πνευματική διαδικασία τον έχει οδηγήσει σε συνεργασίες με την Emily Mast στο “The Least Important Things”, που παρουσιάστηκε το 2014 στο Los Angeles County Museum of Art. και στο “The Cage is a Stage”, που παρουσιάστηκε το 2016 στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο στο Mississauga, στο Harbourfront Centre Theater στο Τορόντο και στο REDCAT στο Λος Άντζελες. Το 2018, ο Χέιγουορντ παρουσίασε το “Thick Bones”, ένα σόλο που διερευνά τη σχέση μεταξύ του μπούτο και της αφρικανικής διασποράς, στο Διεθνές Φεστιβάλ Μπούτο στο Κιότο. Για τη “Made in LA Exhibition” του Hammer Museum, το 2018, συνεργάστηκε με τη χορογράφο Taisha Paggett και την ομάδα WXPT Dance Collective σε μια σειρά κοινωνικών χορευτικών δράσεων γύρω από τη δικαιοσύνη. Το έργο του διερευνά τις επιπτώσεις της αποικιοκρατίας σε διάφορους πληθυσμούς, καθώς επίσης τις διασυνδέσεις του μπούτο, των ιθαγενών κοσμολογιών, της αφρικανικής διασποράς, της Αναγέννησης στη Λεκάνη του Ειρηνικού και του χορού των δρόμων.

Ο Jay Carlon είναι σύγχρονος χορογράφος, εγκατεστημένος στο Λος Άντζελες, τον οποίο το περιοδικό “Dance Magazine” συμπεριέλαβε στην ετήσια λίστα του με τους κορυφαίους 25 για το 2020 (25 to Watch). Το έντονα σωματικό έργο του εστιάζει στο πειραματικό, χωροευαίσθητο χοροθέατρο και είναι επηρεασμένο από τις καταβολές του: γεννήθηκε στην Κεντρική Ακτή της Καλιφόρνια και μεγαλώνοντας έγινε επαγγελματίας παλαιστής, ως το νεότερο από τα 12 παιδιά μιας αγροτικής οικογένειας Φιλιππινέζων, Καθολικών μεταναστών. Το 2016, ίδρυσε τη δική του, διαθεματική χορευτική ομάδα CARLON. Το έργο του έχει παρουσιαστεί σε διάφορους χώρους στο Λος Άντζελες (REDCAT, The Broad Museum, Los Angeles Dance Project, Annenberg Community Beach House, LA Dance Festival, Electric Lodge, Los Angeles Performance Practice, homeLA, Beach Dances), στη Νέα Υόρκη (92ndY, The CURRENT SESSIONS), στο Φοίνιξ (Breaking Ground Festival), στο Μοντερέι του Μεξικού (Espacio Expectante) και στην Μπανγκόκ της Ταϊλάνδης (Creative Migration). Ο Τζέι Κάρλον είναι επίσης περφόρμερ και βοηθός σκηνοθέτη στη θεατρική ομάδα ακροβατικών θεαμάτων Australia’s Sway Pole, με τους οποίους έχει εμφανιστεί στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς του 2014, στη World EXPO του 2016 και στο Super Bowl του 2018. Έχει εμφανιστεί επίσης με τη Metropolitan Opera στο Lincoln Center, με τους Palissimo, τον Oguri, την ομάδα No)One. ArtHouse και έχει χορέψει για τους Rodrigo y Gabriela στην εκπομπή “Jimmy Kimmel Live” (σε χορογραφία της Annie-B Parson), στο καλλιτεχνικό φιλμ “Metatronia” (2018) της Solange, σε χορογραφία των Gerard & Kelly, και διατέλεσε βοηθός χορογράφου στην όπερα του Kanye West, “Mary” (2019).

Η Jessica Emmanuel είναι χορεύτρια, χορογράφος, περφόρμερ, παιδαγωγός και καλλιτεχνική επιμελήτρια, με έδρα το Λος Άντζελες. Σπούδασε Χορό & Χορογραφία στο Πολιτιστικό Κέντρο Τεχνών BOCES στη Νέα Υόρκη και κατόπιν αποφοίτησε από το California Institute of the Arts με πτυχίο Περφόρμανς & Χορογραφίας. Η Τζέσικα Εμάνουελ ίδρυσε το HumanStages και συνίδρυσε την καλλιτεχνική κολεκτίβα θεάτρου Poor Dog Group. Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί εκτενώς, στο Λος Άντζελες (Bootleg Theater, Live Arts Exchange Festival, New Original Works Festival στο REDCAT, Montserrat DTLA, The Getty Villa), στη Σάντα Μόνικα (Highways Performance Space), στη Νέα Υόρκη (Baruch Performing Arts Center και The Curtis R. Preim Experimental Media and Performing Arts Center / EMPAC), στη Σάντα Μπάρμπαρα (The Contemporary Art Museum Santa Barbara), αλλά και διεθνώς (Zoukak Studios στον Λίβανο, Interferences Festival στη Ρουμανία). Έχει χορογραφήσει και/ή ερμηνεύσει για διάφορες ομάδες και καλλιτέχνες: Poor Dog Group, Heidi Duckler Dance Theater, The MOVEMENT Movement, Ania Catherine, Genevieve Carson, Bryan Reynolds, Paul Outlaw, No)One. ArtHouse, Stacy Dawson Stearns. Επίσης, έχει επιμεληθεί καλλιτεχνικές εκδηλώσεις σε ποικίλους χώρους στο Λος Άντζελες.

Η Jennie MaryTai Liu είναι καλλιτέχνης που ασχολείται με σώματα στα πεδία της χορογραφίας, του βίντεο και της συγγραφής. Έχει δημιουργήσει έργα μετά από αναθέσεις των Los Angeles County Museum of Art, Human Resources LA, The Mistake Room, Bushwick Starr, Live Arts Exchange, (πρώην) Dance Theater Workshop, Prelude Festival, HERE Arts Center και Incubator Arts Center. Αυτή την εποχή οργανώνει μια έκθεση σε παραγωγή του Pieter Performance Space και με μερική χρηματοδότηση από το Mike Kelley Foundation, στην οποία καλούνται καλλιτέχνες από διάφορα πεδία να ανταποκριθούν στην ιστορία του πρώιμου μοντέρνου χορού στο Λος Άντζελες. Έχει υπάρξει resident στα Headlands Center for the Arts, Portland Institute of Contemporary Art, Bogliasco Foundation, Yaddo Arts Colony, EMPAC και Brooklyn Arts Exchange, ενώ έχει λάβει χορηγίες από τα Foundation for Contemporary Art Emergency Grant, MAP Fund, Jerome Foundation και Center for Cultural Innovation. Συνίδρυσε και επιμελήθηκε το riting.org, ένα συγγραφικό πείραμα που εμπλέκεται με περφόρμανς, το οποίο συμβαίνει τώρα στο Λος Άντζελες. Ως ερμηνεύτρια, συνεργάζεται τακτικά με το Big Dance Theater, τον Adam Linder και το Poor Dog Group. Μετά από σπουδές Πειραματικού Θεάτρου στο New York University, πήρε μεταπτυχιακό (MFA) στον Χορό από το Hollins University.

Η Mireya Lucio είναι διαθεματική καλλιτέχνης, συγγραφέας, περφόρμερ και παιδαγωγός από το Πουέρτο Ρίκο, εγκατεστημένη στο Λος Άντζελες. Έχοντας κάνει σπουδές υποκριτικής, τραγουδιού και σωματικής περφόρμανς (πτυχία από τη Σχολή Καλών Τεχνών Tisch του New York University και το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας και μεταπτυχιακό Καλών τεχνών από το CalArts), υιοθετεί ερασιτεχνικές και DIY αισθητικές για να ταράξει τις καθιερωμένες νόρμες της θεατρικής παράστασης, δημιουργώντας χώρο για τον μετασχηματισμό της ενσωματωμένης έρευνας σε τελετουργικά αποαποικιοποίησης. Το έργο της έχει λάβει τη μορφή δείπνων, διαλέξεων, περιπάτων, βίντεο, σκηνικών θεαμάτων και βραδιών παιχνιδιών. Πρόσφατα ατομικά έργα της είναι τα “Brandenburg Gate: The American Hits” (PAM) και “¡Con la boca es un mamey!” (Los Angeles Contemporary Exhibitions). Το συνεργατικό της πρότζεκτ, Emotional Labor Co., από κοινού με τη Sallie Merkel, συνυφαίνει την ποπ κουλτούρα και την ακαδημαϊκή έρευνα σε μη γραμμικές, υπερβατικές σπουδές της γυναικείας εμπειρίας: “Our-So-Called Sleepover, or, Freud and Jung Crash 1995 Through a Ouija Board” (LAX Festival), “The Commons” (ψηφιακή σειρά) και το επαναληπτικό Καμπαρέ των Μαγισσών (“We Put a Spell on You!” στο Machine Project's Mystery Theater, “Witch House” στο CalArts, “Love Spells” στο Mast on Fig και “Casting into the Unknown” που παρουσιάστηκε μέσω livestream).

Η Shannon Hafez είναι καλλιτέχνης από το Λος Άντζελες που διερευνά τον χορό και την κίνηση σε σχέση με άλλες μορφές τέχνης και καλλιτεχνικά μέσα. Έχει εμφανιστεί στο “Metatronia” της Solange, έχει χορέψει σε χώρους όπως το Hauser & Wirth και το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Λος Άντζελες (MOCA), ενώ έχει συμμετάσχει σε διάφορα μουσικά βίντεο, ταινίες και περφόρμανς. Αυτή την περίοδο σπουδάζει χορό στο California Institute of the Arts.

Η Stacy Dawson Stearns είναι καλλιτέχνης που κινείται στα πεδία της περφόρμανς, του κινηματογράφου και των νέων μέσων. Το έργο της έχει παρουσιαστεί σε διάφορους χώρους ανά τις ΗΠΑ: PS122, MassMOCA, St. Ann’s Warehouse, The Ontological-Hysteric Theater, Jacob’s Pillow, Geffen Playhouse, REDCAT κ.ά. Έχει συνεργαστεί με ομάδες και συλλογικότητες όπως οι Blacklips Performance Cult, Psych-Out DaDa GoGo Family, Big Dance Theater (καλλιτεχνική διευθύντρια: Annie-B Parson), Advanced Beginner Group (καλλιτεχνικός διευθυντής: David Neumann), NTUSA, Channel B4, The Vampire Cowboys και Grand Lady Dance House. Στον κόσμο της ποπ μπίζνες, έχει χορογραφήσει για λογαριασμό της Debbie Harry και της Ann Magnusen. Στον κινηματογράφο, έχει δουλέψει με τους σκηνοθέτες Hal Hartley και Jonathan Demme.

Ασχολείται με τον αυτοσχεδιασμό από το 1968. Στην αρχή, ήταν σε θεατρικές ομάδες αυτοσχεδιασμού και ύστερα, από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, εργάζεται κυρίως στον κόσμο του χορού. Έχει συνεργαστεί, μεταξύ άλλων, με τη Simone Forti, τον Rudy Pérez, τη Shel Wagner Rausch, την Carmela Hermann, την Dana Hirsch και την Emily Mast, καθώς και με τη χορογράφο, χορεύτρια, δασκάλα και πολύ καλή φίλη της Sarah Swenson, η οποία έκανε το μοντάζ αυτού του βίντεο.