Tajabone

Μια υπερβατική παρέλαση μαύρης queer ενδυνάμωσης από τη Γαλλία.

Το “Tajabone” είναι μια ταινία μικρού μήκους για τη μαύρη queer κοινότητα της Γαλλίας, τα μέλη της οποίας είναι περήφανα γι’ αυτό που είναι και για όσα έχουν καταφέρει, ενώ αποδέχονται και αγαπούν τα σώματά τους. Φορώντας λεοπάρ κορμάκια που ταιριάζουν με τα έντονα χορευτικά τους, οι πρωταγωνίστριες και οι πρωταγωνιστές του “Tajabone” χρησιμοποιούν τα σώματά τους για να εξερευνήσουν την ευαλωτότητα, τη δύναμη και την αποφασιστικότητα μιας κοινότητας τα μέλη της οποίας συνδέονται μέσα από τη ριζοσπαστική αυτοέκφραση. Ο Nicolas Huchard, που έχει συνεργαστεί ως χορευτής και χορογράφος με καλλιτέχνιδες όπως η Christine and the Queens και η Madonna, άντλησε στοιχεία για τις θυελλώδεις χορογραφίες του“Tajabone” από το bucking και το voguing – χορευτικά είδη που ήταν δημοφιλή στα queer κλαμπ της Ατλάντα και της Νέας Υόρκης αντίστοιχα.

Ο Huchard απευθύνθηκε στον σκηνοθέτη Raphael Chatelain –το έργο του οποίου εστιάζει σε ΛΟΑΤΚΙ+ ζητήματα και ενδιαφέρεται για τις πολιτικές και ανθρωπιστικές διαστάσεις των θεμάτων που παρουσιάζει– για να τον βοηθήσει να φτιάξει εντυπωσιακό οπτικό υλικό που θα συνόδευε τη χορογραφία.

Το δημιουργικό δίδυμο περιγράφει το έργο ως «μια κατεύθυνση κίνησης με φυλετικές συνδηλώσεις, προτείνοντας την έννοια της επικοινωνίας μέσα από το σώμα». Κάθε χορευτής/χορεύτρια χρησιμοποιεί το σώμα του/της για να πει μια προσωπική ιστορία και να παρουσιάσει την ταυτότητά του/της.

Το “Tajabone” πήρε το όνομά του από μια ιδιαίτερη σενεγαλέζικη παράδοση, δέκα μέρες μετά το Tamkharit, την ισλαμική Πρωτοχρονιά. Το βράδυ, μετά από μία ημέρα αφιερωμένη στο γλέντι και στις επισκέψεις σε συγγενείς και φίλους, οι άντρες και τα αγόρια φοράνε γυναικεία ρούχα και το αντίστροφο. Σε μια καρναβαλική ανταλλαγή καφτανιών και μπουμπού, η νύχτα τελειώνει με τραγούδι, πειράγματα και χορό στους δρόμους υπό τον ήχο κρουστών.

Η μουσικός και συγγραφέας Mykki Blanco έγραψε ένα ποίημα που ακούγεται στη συγκινητική αφήγηση του “Tajabone”. Πρόκειται για ένα ποίημα που εξερευνά την ευαλωτότητα και τη δύναμη της queer μαύρης κοινότητας και το διαρκές τραύμα με το οποίο ζει. Τα δυνατά λόγια της Blanco επαναλαμβάνονται υπνωτιστικά στη διάρκεια της ταινίας – εμψυχωτικά, εμπνευστικά, ασυμβίβαστα.