Planet City

Μπορούμε να επιστρέψουμε τον πλανήτη, παρακαλώ;

Σε ένα προκλητικό έργο κριτικής αρχιτεκτονικής και υποθετικού σχεδιασμού, με τίτλο “Planet City”, ο Liam Young δημιουργεί ένα βιβλίο και μια ταινία που διαδραματίζονται σε μια φανταστική πόλη 10 δισεκατομμυρίων κατοίκων, δηλαδή ολόκληρου του ανθρώπινου πληθυσμού της Γης. Πρόκειται για μια πρόταση αυτοπεριορισμού του ανθρώπινου στοιχείου σε ένα και μόνο μέρος του πλανήτη, αφήνοντας το υπόλοιπό του σε μια διαδικασία αντίστροφης εξημέρωσης: η κλιμακούμενη ερημοποίηση αποτελεί αναστροφή της διαδικασίας εκμετάλλευσης, αποικιοποίησης, ιδιωτικοποίησης των κοινών και διαρκούς εξόρυξης των πόρων του πλανήτη από το ανθρώπινο είδος στη διάρκεια της ιστορίας του.

Η ταινία ακολουθεί μια εορταστική πομπή που χορεύει σε όλη την πόλη 365 μέρες τον χρόνο χωρίς σταματημό. Κάθε μέρα διασταυρώνεται με ένα διαφορετικό καρναβάλι, πολιτισμό ή εορτασμό, αλλάζοντας ρυθμό καθώς προχωρά και συναντώντας διαρκώς νέα χρώματα, ενδυμασίες, αλλά και την κακοφωνία της ανθρώπινης συνύπαρξης.

Το “Planet City” δεν προτείνει άλλη μια αισιόδοξη τεχνο-ουτοπία σχεδιασμένη από τα πάνω. Ούτε υποστηρίζει μια μορφή νεοαποικιοκρατίας εκπορευόμενη από κάποιο ενιαίο κέντρο εξουσίας. Αντίθετα, διερευνά τη δυνατότητα ενός πανανθρώπινου αυτοπεριορισμού, κάνοντας χρήση στατιστικών δεδομένων, θεωριών αστικού σχεδιασμού και μεθόδων διαχείρισης του αστικού ιστού ως πηγής αλλά και αποδέκτη των συλλογικών μας απορριμμάτων. Μια διεθνής ομάδα καταξιωμένων περιβαλλοντολόγων, θεωρητικών και συμβούλων συνεισφέρει σε μια πληθυντική και ισότιμη προσέγγιση. Στο “Planet City” η κλιματική αλλαγή αντιμετωπίζεται περισσότερο ως ιδεολογικό, πολιτιστικό και πολιτικό πρόβλημα παρά ως αμιγώς τεχνολογικό.

Ο Liam Young προτείνει μια Νέα Βαβέλ, ιδεατά με ένα τέλος καλύτερο από την αρχική.

Ή και όχι.