/ˈfilo/

Η συρματερή τεχνική ή «φιλιγκράνα» (filigree) αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της δημοφιλούς γιαννιώτικης αργυροτεχνίας και δεξιοτεχνίας. Κοσμήματα που στερέωναν και συνέδεαν κομμάτια της φορεσιάς συμπλήρωναν το ένδυμα έως τις αρχές του 19ου αιώνα. Αντίστοιχα, το «πιρπιρί», βαρύτιμο αμάνικο γυναικείο πανωφόρι των Ιωαννίνων, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της λεγόμενης «τερζίδικης» κεντητικής. Η ηπειρώτικη έκφραση «ένα πιρπιρί τρεις γενιές» περιγράφει το πέρασμα αυτού του ενδύματος από μητέρα σε κόρη, επομένως και τη σύνδεση διαφορετικών γενεών. H εγκατάσταση εξετάζει τη σχέση της γιαννιώτικης συρματερής αργυροχοΐας με αυτήν του κεντητού διακόσμου του πιρπιρί και επικεντρώνεται στο κοινό χαρακτηριστικό τους, τη μονοκονδυλιά του σχεδίου, αλλά και την αλληλεξάρτησή τους, η οποία οδήγησε στην προοδευτική και παράλληλη εξαφάνισή τους. Ο τίτλος του έργου αντλεί από την ιταλική λέξη /ˈfilo/, τη ρίζα της λέξης φιλιγράνα, η οποία αναφέρεται στο υλικό της διακόσμησης – δηλαδή στο νήμα ή το σύρμα. Το σχέδιο που απεικονίζεται προκύπτει από την εκπαίδευση ενός αλγορίθμου μηχανικής μάθησης και τον συνδυασμό των δύο τεχνικών, και διερευνά το κατά πόσο η τεχνολογία μπορεί να είναι παρούσα και να υποστηρίξει τη συνέχιση μιας παραδοσιακής τεχνικής και τέχνης.