Earth Mother, Sky Father: 2030

Η συνταρακτική τελετουργική περφόρμανς του εικαστικού Kordae Henry αντλεί στοιχεία από το έργο του Sun Ra και του Khalil Joseph για να φανταστεί μια αφροφουτουριστική ουτοπία.

Κονγκό: 2030. Καλώς ορίσατε σε αυτήν τη νέα εκδοχή του μέλλοντος γεμάτη στοιχεία επιστημονικής φαντασίας και παραισθήσεις όπου η Κεντρική Αφρική δεν εξάγει τα ανεπεξέργαστα σπάνια ορυκτά της μέσω θαλάσσης, αλλά κρατά τον πλούτο της για τον εαυτό της – θαμμένο βαθιά στη γη. Η δυνατή αφροφουτουριστική χορογραφία του κινηματογραφιστή και καλλιτέχνη οπτικών εφέ Kordae Henry φαντάζεται μια ιστορική στιγμή κατά την οποία, όπως εξηγεί ο σκηνοθέτης με καταγωγή από την Τζαμάικα, τη Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ, «οι διεργασίες και η υποδομή της εξόρυξης έχουν επανεκτιμηθεί και αποτελούν σημαντικό μέρος της τοπικής παράδοσης και κουλτούρας. Αυτό είναι το μέλλον της Αφρικής μέσα από τον χορό – μια τελετή για τον Θεό της Σπάνιας Γης».

Η έμπνευση για αυτή την τεχνο-τελετουργική ταινία, στην οποία συμμετέχει ο διάσημος χορευτής δρόμου Storyboard P παίζοντας τον Woot (έναν «προγραμματιστή εξορύξεων» από το μέλλον), ήρθε από ένα άρθρο στην εφημερίδα “New York Times”. «Αυτό το κείμενο αποκάλυπτε την αλήθεια πίσω από το εμπόριο και τη βιομηχανία ορυκτών στην Αφρική, εξηγώντας πώς γινόταν εκμετάλλευση ορυκτών πόρων στο Κονγκό, οι οποίοι στη συνέχεια υποβάλλονται σε επεξεργασία στο εξωτερικό, για να γίνουν τελικά οι μπαταρίες των ηλεκτρονικών συσκευών μας», εξηγεί ο σκηνοθέτης με έδρα το Λος Άντζελες. «Εκείνη τη μέρα χάζευα τις φωτογραφίες μου από όταν είχα πάει στο Ναϊρόμπι, όπου συνειδητοποίησα για πρώτη φορά πώς τα κινητά τηλέφωνα είχαν γίνει ένας από τους βασικούς τρόπους να κυκλοφορεί χρήμα στη χώρα. Άρχισα να βλέπω ένα μέλλον όχι μόνο για τη χώρα, αλλά για ολόκληρη την ήπειρο».

Για τον Henry, το ζητούμενο είναι η ανάκτηση του ελέγχου, και της ιδιοκτησίας, ενός πόρου ζωτικής σημασίας – και του ουτοπικού μέλλοντος που θα συμβόλιζε μια τέτοια πράξη. «Θυμάμαι να ταξιδεύω στην Κένυα και να στέκομαι σε έναν κεντρικό εμπορικό δρόμο. Ένιωθα την ενέργεια αυτού του μέρους και συντονιζόμουν μαζί της. Όλοι και όλες είχαν μια ιστορία.» Τι θα γινόταν αν μπορούσε να αξιοποιήσει αυτές τις λανθάνουσες ενέργειες, μετασχηματίζοντας «την κληρονομιά του παρελθόντος προκειμένου να αλλάξει το μέλλον»;

«Οι πληγές του σήμερα έχουν αφήσει το σημάδι τους στη γη, γι’ αυτό και η ταινία επιλέγει να φανταστεί ένα αφροφουτουριστικό τελετουργικό που γιατρεύει αυτήν τη γη.

Άνθρωποι όπως ο Sun Ra, ο Kerry James Marshall, ο Nick Cave, ο Rammellzee και η Octavia Butler» έχουν επηρεάσει τον ήχο και την αισθητική του Henry. Ενώ είχε πολλά κοινά με σκηνοθέτες όπως ο Khalil Joseph και ο Arthur Jafa, «υποσυνείδητα αλλά και συνειδητά επέλεξα να αναζητήσω εικόνες πέρα από τη βιομηχανία του κινηματογράφου – εικόνες που αντηχούσαν μια νέα αντίληψη ενός μαύρου μέλλοντος από άποψη πολιτισμικής αισθητικής».

Τελικά, έπειτα από συζητήσεις με τον παραγωγό Liam Young και με τη χρήση του αντιστικτικού, θολού ηλεκτρονικού ήχου του ντουέτου Shabazz Palaces από το Σιάτλ, η ταινία του Henry δημιουργεί ένα μοναδικό πολιτισμικό στιγμιότυπο όπου συναντιούνται οι μελλοντικές τελετουργίες και οι αρχαίες μυθολογίες. «Αυτό», καταλήγει ο Henry, «είναι ένα αμάλγαμα σκέψεων που γίνεται μια μουσική ταινία για ένα αφρικανικό μέλλον».